Trudno mi ocenić tę powieść, ponieważ to nie moje klimaty. • Ale dla miłośników romansów historycznych, na pewno będzie to ciekawa pozycja.

Jest to pierwsza pozycja z literatury Levy'ego. Sięgnęłam po nią, po przeczytaniu "skrzydełka" z okładki książki Małgorzaty Rogali. • Jednak zupełnie nie moja bajka. Historia tak nieprawdopodobna, że boli. • Ojciec - android, po swojej śmierci, korzysta z kont bankowych, ma znajomości wszędzie, wie wszystko co się działo w jego życiu przed śmiercią... • Julia, kobieta trzydziestopięcioletnia, nie dość, że naiwna, to jeszcze tak antypatyczna, że aż dziwne się wydaje, że ktoś może ją lubić, kochać i za nią tęsknić. Wiecznie niezadowolona, z pretensjami, obrażona...irytująca. • Nie porwało mnie zupełnie.

Bardzo mnie ta książka poruszyła. I chyba cieszę się, że moje dzieci już są duże... • Często słyszy się o braku więzi społecznych wśród nastolatków, ze względu na uzależnienie od świata internetowego. Czy tylko nastolatków? Czy dzieci szukając swojej drogi mogą liczyć na rodziców? Małgorzata Rogala pokazuje nam, że problem mediów społecznościowych, zaistnienie w świecie internetowego nibyrealizmu, to też problem dorosłych. Dorosłych, którzy mają dzieci. Dorosłych, którzy nie widzą problemu u siebie, choć zgodnie przyznają, że dzieci za dużo spędzają czasu w przed smartfonami, komputerami, komunikatorami społecznościowymi... • Warto przeczytać.

Nie, nie, nie polecam. • Zupełnie nie rozumiem zachwytów nad powieścią. To raczej tragikomedia z bardzo przewidywalnym dalszym ciągiem. • Głowna bohaterka Martusia, ma dwoje dzieci, każde z innym mężczyzną, a nadal przy każdym następnym odczuwa drżenie nóg, dreszcze i tym podobne doznania. Pojęcie antykoncepcji jest jej nie znane i... prostą droga idzie do kolejnej ciąży. Tak przynajmniej można sobie wyobrazić zakończenie tej powieści. Głównym atutem Martusi są fiołkowe oczy, więc jak na kandydatkę na towarzyszkę życia, trochę niewiele. • Żeby tego było mało, zostawia te swoje dzieci, (w tym jedno karmione piersią) na całe dnie pod opieką innych. Nie wiem w jaki sposób, w powieści nie pękły jej piersi... • Mężczyźni w Sosenkach, zachwycają się Martusią, właściwie tylko za sprawą jej fiołkowych oczu. Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, że aż tak bardzo chcą z nią być i tworzyć związek... • Jedyną wyrazistą postacią jest pani Halinka, ciotka Martusi, która karykaturalnie wpisuje się w małomiasteczkowość, obłudę i zrzędliwość zaściankowej Polski. • A cała powieść powinna mieć tytuł - Fiołkowe oczy. • Jedna gwiazdka, za to, że przeczytałam do końca.

Niezwykle ciepła historia o miłości, determinacji i... codzienności. • Zakończenie bardzo zaskakujące i spowodowało, że poczułam niedosyt. Jak niedopowiedziana historia...