Każda pozycja z ilustracjami Iwony Chmielewskiej to dla mnie arcydzieło. Tu dochodzi jeszcze przejmująca, wstrząsająca, niesamowicie napisana historia. Daję maksymalną notę .... choć to mało - brakło mi skali.

Mnie nie porwała ta książka. Historia prawdziwa, wspomnienia, przeżycia, holokaust czyli coś co czytam często i dużo... ale nie zainteresowała mnie ta książka kompletnie. Szczerze powiedziawszy męczyłam prawie trzy tygodnie...

Zaczęłam od "Polska odwraca oczy", więc zachwyciłam się autorką. Potem doczytałam jeszcze ze dwie pozycje - ok. Po przeczytaniu "Obłędu", który mnie kompletnie rozczarował nie miałam chęci na inne "dzieła" p. Kopińskiej. Aż któregoś dnia trafiła w moje ręce książka "Lekarstwo dla duszy". A co mi tam, moje rozgoryczenie już minęło, dam szansę. Pierwsze co mi się rzuciło w oczy to czcionka - ogromna, drugie to krótkie formy. Lubię. I to by było tyle. Krótka forma, a jakże, ale poprzedzona skopiowaniem tekstu z treści na początku, więc już nie krótka a minimalna. Ale żeby choć ten minimalizm rzucał na łopatki... Nie. Powtórzenia z poprzednich książek, powtórzenia z tej samej książki co parę rozdziałów, nic nie wnoszące monologi - nuda. Mam wrażenie, że książka napisana na siłę, byleby coś wydać. Nie, zdecydowanie nie polecam i nie dam już szansy.

Granice, potrzeby, reguły, tak/nie,odpo­wied­zial­ność­. Jak to u Juula, krótko, konkretnie, mądrze. Kompendium.

Zupełnie przeciętna książka. Fabuła nudnawa, zakończenie banalne. Nie. Nie dla mnie ta książka.