Rozczarowanie. Pierwszą część, czyli wspomnienia osobistego kierowcy Hitlera przeczytałam z zaciekawieniem. Aneks niestety nudnawy, te same sytuacje opisane przez kilka osób przewijają się naprzemiennie... Żeby one były jeszcze różne, ale nie - to w kółko ta sama historia... Nuda.

Nie ma tu nic o czym nie wiemy. Cukier jest zły i tyle. Za to jest tu masa sprzeczności, teorii niep­otwi­erdz­onyc­h badaniami lub też sprzecznych z najnowszymi. Ponadto nie jest to książka na polskie realia. Słabo.

Super - styl, metaforyczność, język, niebanalność, historia - mój klimat. Polecam.

Zanim do tej książki zasiadłam, to rzuciłam okiem na opinie o niej - ciekawie, ciekawie, myślę sobie..."po co takie książki powstają", "nie da się czytać", "samo zło".... ciekawie, ciekawie...I zasiadłam. I czytam. I mam nerwa, bo King zdradził już całą fabułę, łącznie z zakończeniem we wstępie. No jak tak można!No i już zonk, na samym początku. A potem? Nie jest wcale tak strasznie, ani przejmująco, ani wcale nie jest tak, że "tego nie da się czytać, bo tu samo zło w czystej postaci". Ot zwykła powieść grozy z niespotykaną fabułą. Tyle, że prawdziwa......

Hmm, temat chwytliwy, tytuł chwytliwy, powinno grać. Ale nie gra. Po pierwsze nie wiem, czy to historia prawdziwa, bo brak jakichkolwiek przypisów (co sugeruje, że jednak nie), po drugie niewiele tu o samej Irmie, po trzecie napisane tak, że kompletnie nie mogłam się skupić. No nie.