„Zulejka otwiera oczy” to przetłumaczony na kilkanaście języków świetny debiut rosyjskiej pisarki Guzel Jachiny. Akcja powieści rozgrywa się w latach 1930-1946. Tytułowa bohaterka to Tatarka, która tak jak miliony obywateli byłego ZSRR została poddana rozkułaczaniu i zesłana w głąb Syberii w celu budowania nowego kołchozu. Nie jest to powieść stricte historyczna, bowiem na pierwszy plan wysuwa się proces dojrzewania Zulejki. Na początku 30-letnia Tatarka jest całkowicie podporządkowana mężowi i jego matce, traktowana przez nich przedmiotowo, niesamodzielna, wierząca w przesądy. W drodze na Wschód i później, w nowo wybudowanej osadzie, w skrajnie trudnych warunkach bohaterka zaczyna dojrzewać, „otwierać oczy”. Chociaż jest to proces bolesny, Zulejka dopiero tam powoli odkrywa swoją wolę, siłę i kobiecość. Uczy się walczyć o siebie i syna, przekonuje się, że istnieje świat innych norm i wartości niż te, które znała dotąd ze swojej rodzinnej wioski. • ~MP

Powieść Williamsa ukazała się pierwotnie w 1965 roku, ale dopiero w XXI wieku została zauważona i okrzyknięta mianem klasyka. Zainteresowanie historią tytułowego bohatera skłoniło nawet filmowców do zekranizowania książki Williamsa. • O czym jest „Stoner”? Przede wszystkim jest opowieścią o człowieku, który doszedł ciężką pracą, uporem, ambicją i marzeniami do celu. Był farmerem. Został wykładowcą na wyższej uczelni. Ożenił się . Został ojcem. Te sukcesy jednak zostały przeplatane zawiścią, problemami małżeńskimi, chorobą. „Stoner” to opowieść o nas. Ta historia jest uniwersalna i mogłaby się przydarzyć każdemu. Uniwersalna, ale nie banalna. Intrygująca i wciągająca. • W opinii klubowiczów DKK „Oddziału Czechowice” książka Williamsa została odebrana i oceniona jako wybitna. Polecamy! • ~KD

De Barbaro dostrzega dwa sposoby funkcjonowania człowieka w świecie, które metaforycznie nazywa tkactwem i łucznictwem i to im właśnie poświęcona jest nowa książka. Postawy te nie wykluczają się, lecz uzupełniają, choć autorka zdecydowanie preferuje tkactwo jako z natury bardziej przynależne kobietom. • „Przędzę” należy czytać powoli, z namysłem, tak jak powoli oddajemy się czynności tkania. Niespieszne rozważania skłaniają do zajrzenia w głąb siebie, by potem móc pójść naprzód i żyć swoje życie, nie spełniając cudzych oczekiwań wobec nas. Do tego potrzebne jest powiedzenie „nie” wszechobecnemu „rushmageddonowi” i przyjęcie postawy, którą de Barbaro nazywa „lekkoduszeniem”. Ważny jest sam proces tkania, umiejętność cieszenia się codziennością, a nie rezerwowanie przeżywania radości tylko na momenty sukcesu. • Dbałość o to, co „przed” ważnym zadaniem i „po” nim, jest tak samo istotna jak sam cel. De Barbaro zaleca zaopiekowanie się sobą i reagowanie z czułością na każdy niepokój, każde poruszenie naszego wewnętrznego dziecka. Nigdy nie jest za późno, żeby zatroszczyć się o siebie. A to przyglądanie się sobie z uważnością i okazywanie sobie troski możemy zacząć np. od przeczytania „Przędzy”. • Zapraszamy do lektury. • ~MP

„Alef” jest, jak zapowiada pisarz, pierwszym tomem z trzyczęściowego cyklu „Agla”. Autor „Baśni o wężowym sercu” tym razem również nie zawiódł swoich czytelników, miłośników fantastyki. Bohaterką najnowszej książki jest niepokorna córka profesora gnozy, badacza owadzich przemian Jana Krzysztofa Kluka – Sofja. Nastolatka odziedziczyła po ojcu zainteresowania magiczno-przyrodnicze, dociekliwość i wytrwałość w dążeniu do celu. Obserwujemy jej stopniową metamorfozę, kiedy niczym z niedojrzałej poczwarki przekształca się w kobietę, kochankę, wojowniczkę, przewodniczkę. To dojrzewanie polega także m.in. na przyznaniu się do własnych błędów i zmierzeniu się z ich konsekwencjami. • Świat powieściowy oprócz naukowców, wpływowych przedsiębiorców, studentów, lekarzy, drwali, bibliotekarzy i innych zwykłych śmiertelników zaludniają postacie takie jak gobliny, raki pełniące ważną społecznie funkcję katów, czarodziejki, owadzie demony, tajemnicze smrty i wiele innych. W książce humor i groteska sąsiadują z grozą i zbrodnią, a cała powieść gęsto naszpikowana jest literackimi i artystycznymi aluzjami m.in. do Tolkiena, Lewisa, Rowling, Kafki, Schulza, Nikifora, Verne’a, Maeterlincka… Konia z rzędem temu, kto dostrzeże je wszystkie. Na uwagę i docenienie zasługują także stylizacje językowe – prawie każda z postaci posługuje się charakterystycznym dla siebie językiem. Wielość tych kulturowych odniesień sprawia, że prozy Raka się nie czyta, ją się degustuje. • ~MP

Keiko Furukura to tytułowa dziewczyna. Keiko ma 36 lat i jest singielką. Pracuje w konbini (18 lat) – sklepie, który można by porównać do naszej Żabki. Keiko jest osobą bez pomysłu na życie, wycofaną, aspołeczną. Pracę w sklepie traktuje jako priorytet. Często bierze nadgodziny i zastępstwa. Poza pracą nic się dla niej nie liczy. Sama stwierdza, że jest bardziej pracownikiem konbini niż człowiekiem. Jej rówieśniczki mają już poukładane życie według obowiązujących standardów – mąż, dzieci, dom (nie 20-metrowa klitka), saty­sfak­cjon­ując­a praca. • Wydawać się może, że ten styl życia jest charakterystyczny dla Japończyków. Pewne analogie znajdziemy też w naszym środowisku korpo, gdzie większy jest wskaźnik singli niż osób w stałym związku. Być może taka samotność to też sposób na życie. • ~KD