Literatura przez duże „L”, wciągająca od pierwszej do ostatniej strony, zmuszająca do refleksji nad systemem, który zawodzi najmłodszych. Odwrócony sen o Ameryce, w którym marzenia stają się koszmarami, a nadzieja splata się z bezradnością.Książkę Barbary Kingsolver poleca Magdalena Kwapich, członkini oleskiego Dyskusyjnego Klubu Książki. • „Demon Copperhead” autorstwa Barbary Kingsolver to przejmująca i emocjonalna powieść, której akcja osadzona jest w surowych realiach Appalachów pod koniec XX wieku, wiernie oddająca klimat tamtych czasów. Bieda, brak perspektyw i plaga opioidów stanowią tam codzienność, a życie młodych ludzi zdaje się być z góry skazane na porażkę. • Cała recenzja: [Link] bibliotekaolesno.pl/dkk-01-2025-2/

Mimo iż nie podzielam opinii Emila Ciorana głoszącego: "Wszystkich poetów oddałbym za Emily Dickinson", jestem zafascynowana jej twórczością i gorąco polecam spotkanie z jej utworami. (...) • Dorobek poetycki Emily Dickinson (1830-1886) jest bardzo bogaty – wydanie Thomasa H. Johnsona z 1955 roku liczy 1775 utworów, a wydanie Ralpha Franklina z 1998 roku zawiera ich 1789. Jest pewien ukos światła. Poezje wybrane to dwujęzyczny wybór stu wierszy autorki z Amherst w genialnym tłumaczeniu rzeszowskiej poetki Krystyny Lenkowskiej. Ponad jedna trzecia z nich to utwory wcześniej na język polski nie tłumaczone. Sto wierszy, głównie krótkich. Wydanych w 2018 roku przez Officynę, łódzkie wydawnictwo. Opatrzonych przedmową tłumaczki. Autorka przekładu współczesną polszczyzną oddała specyfikę oryginału, zachowując char­akte­ryst­yczn­ą dla Dickinson wielką literę oraz nietypową interpunkcję z nagromadzeniem myślników. Jest pewien ukos światła to sto wierszy, których lektura – podkreślam z pełnym przekonaniem – jest prawdziwą ucztą intelektualną. (...) • Tak wiersze poetki poleca Gabriela Kansik, członkini Dyskusyjnego Klubu Książki. Recenzja w całości: [Link] bibl­iote­kaol­esno­.pl/dkk-01-2025/

... Spotkanie z twórczością Alex Dahl rozpoczęłam od „Perfekcyjnej rodziny”. Fabuła tej książki, wydanej w 2020 roku, stała się kanwą serialu telewizyjnego, co tylko zwiększyło jej popularność. Idealnie powieść ta wpisuje się w nurt tzw. nordic noir (inaczej scandi bądź scandinavian noir). Ten typ literatury obejmuje twórczość autorów szwedzkich, norweskich, duńskich, fińskich oraz islandzkich (wśród nich m.in. Henning Mankell, Stieg Larsson, Camilla Lackberg czy Jo Nesbo). Charakteryzuje się podejmowaniem, obok wątków czysto kryminalnych, szeroko rozumianej tematyki społecznej, socjologicznej, psychologicznej, politycznej itp., co pozwala czytelnikowi na wnikliwy ogląd opisywanego świata. „Perfekcyjna rodzina” łączy wątek kryminalny – poszukiwanie porwanego dziecka – z pozakryminalnym wątkiem psychologiczno-społeczno-obyczajowym, związanym z definiowaniem i funkcjonowaniem współczesnej rodziny. Oprócz tych wysuwających się na czoło zagadnień w powieści poruszone są także inne sprawy, np. zorganizowany handel ludźmi. • Akcja w powieści toczy się bardzo wolno, co mnie w niektórych momentach wręcz denerwowało, ale co także wpisuje się w szablon twórczości nordic noir. Wraz z kolejnymi etapami poszukiwań porwanej siedmioletniej dziewczynki, wraz z kolejnymi „przełomami w sprawie” czytelnik coraz lepiej poznaje rodzinę uprowadzonej, ale także coraz więcej przed nim zagadek związanych z przeszłością bohaterów. Do ostatniej strony czeka on na ostateczne rozstrzygnięcia w zawiłej fabule! I coraz więcej przed nim zagadnień do przemyślenia… • Mnie najbardziej zainteresował temat „perfekcyjności” rodziny. Bo co to znaczy „perfekcyjna rodzina”? W powieści jest kilka takich „perfekcyjnych rodzin”. Ojciec, matka, dwoje dzieci – i brak miłości między rodzicami. Kochający ojciec i córka – niespełniona, bo tęskniąca wciąż (jest już dorosła) za zmarłą matką. Rodzice trojga dzieci, którzy wyrzekli się najstarszej córki, bo ta nie spełniała ich oczekiwań. Ojciec-przestępca, którego opuściła żona i zabrała z sobą dziecko, a który dla swego syna zrobiłby wszystko. I wreszcie matka, której mąż i córeczka (jedna z bliźniaczek) giną w wypadku, i która z tą sytuacją nie może się pogodzić – próbuje więc niezgodnie z prawem „odbudować” na nowo swą rodzinę. Co tak naprawdę decyduje o prawdziwości i doskonałości rodziny? Autorka poruszyła ciekawy temat i niejako zmusiła czytelnika do zmierzenia się z nim. I chyba pomogła znaleźć odpowiedzi…. ... • Fragment recenzji autorstwa Gabrieli Kansik (DKK). Całość: [Link] (bibliotekaolesno.pl/czytane-w-dkk-alex-dahl-perfekcyjna-rodzina/)

Książka z jej bogactwem rozbudowanych wątków – zarówno wątku głównego, jak i wątków pobocznych – jest według mnie gotowym scenariuszem serialu filmowego. Myślę, że zainteresowałby on wielu miłośników, a przede wszystkim miłośniczek, sag rodzinnych i wycisnąłby niejedną łzę śledzących dzieje jego bohaterów. Sposób prowadzenia narracji pozwala niejako „widzieć” kolejne wydarzenia jako sceny niemalże filmowe. Narrator autorski przedstawia fabułę z pozycji kilku bohaterów, ukazuje wydarzenia oglądane przez różne postaci. Ten zabieg pozwala uszczegółowić wątki fabularne, a przy tym uwiarygodnia je w oczach czytelnika. Moim zdaniem jest to ciekawy zabieg, który pozwala nam, czytającym, na ściślejszą więź z bohaterami i wyzwala większe emocje w trakcie lektury. ... • Fragment recenzji autorstwa Gabrieli Kansik z DKK przy Oleskiej Bibliotece Publicznej. Całość: [Link] (bibliotekaolesno.pl/dkk19012024/)

Recenzja otrzymała nagrodę jako recenzja roku 2022 w konkursie Instytutu Książki „Klubowicze do klawiatur”. • Poezja to głos serca. Poezja to krzyk duszy. Pozwala porządkować fakty, ale przede wszystkim uczucia i emocje. Wyzwala, oczyszcza. Jej moc terapeutyczna jest niepodważalna. Ta funkcja odgrywa wielką rolę w twórczości amerykańskiej poetki Louise Glück. Pięknie i mądrze pisze ona o ludzkiej duszy czy o potrzebach umysłu i serca człowieka. Czerpie z własnego przede wszystkim życia. A czytelnik odnajduje w jej poezji własne myśli, refleksje, uczucia, emocje. • W 2020 roku Louise Glück otrzymała Literacką Nagrodę Nobla „za swój niepowtarzalny poetycki głos, który surowym pięknem czyni indywidualną egzystencję uniwersalną”. Ta autorka, przez wielu uważana za jedną z najbardziej utalentowanych współczesnych poetek w Ameryce, opublikowała kilkanaście tomików wierszy. Jednym z nich jest „Ararat”, wydany w 1990 roku zbiór 32 utworów stanowiących całość tematyczną. • „Ararat” to wiersze o nieuchronności śmierci i darze miłości, utwory o radzeniu sobie z żałobą, o trudzie dostosowania się do rzeczywistości po traumatycznych przeżyciach i ich wpływie na los jednostki, o trudnych relacjach córki z ojcem, o konfliktach między córką i matką, matką i synem, wreszcie o napiętych stosunkach pomiędzy siostrami. Są to więc wiersze o cierpieniu, bólu, zwątpieniu, rozpaczy, wewnętrznym rozdarciu, ale trochę także o nadziei, którą niesie miłość. Już niejako w „pieśni na wejście” („Parodos”) jej bohaterka stwierdza jednoznacznie, że zarówno narodziny, jak i śmierć „to dowody mrocznej / natury, nie / tajemnice -”, godząc się tym samym z porządkiem świata i jego prawami. W utworze kończącym cykl („Pierwsze wspomnienie”) podkreśla ona: „od początku czasu, / w dzieciństwie, myślałam, / że ból znaczy: / jestem niekochana. / A znaczył, że ja kocham”, uświadamia więc sobie znaczenie i potęgę miłości. (...) • Najwięcej optymizmu niesie motto całego tomiku, głęboka myśl Platona pięknie przetłumaczona przez Krystynę Dąbrowską, tłumaczkę wszystkich wierszy tworzących zbiór „Ararat”: „…pierwotnie natura ludzka była jednią i byliśmy całością, a pragnienie i dążenie do tej całości nazywamy miłością”. Wiersze Louise Glück mówią o dążeniu człowieka do bycia całością poprzez poszukiwanie własnego miejsca w przestrzeni fizycznej i psychicznej i w tym sensie utwory te stają się uniwersalne, ponadczasowe, ważne dla każdego człowieka, bo w jakimś stopniu go definiujące. • Gabriela Kansik, • (DKK, Oleska Biblioteka Publiczna) • Cała recenzja na stronie OBP (bibliotekaolesno.pl/louisegluckararat) [Link]