Szacuje się, że anoreksja może dotyczyć nawet 7% nastolatków i 5% osób dorosłych, a z jej powodu umiera aż 20% chorych z powodu niedożywienia lub samobójstwa. Problemy z odżywianiem wciąż są tematem tabu; podczas gdy na Zachodzie od lat trwa uświadamianie ludzi, czym tak naprawdę są bulimia i anoreksja, w Polsce wciąż jest to problem niezrozumiany, wydający się nam zbyt odległy, by się nim przejmować. Właśnie dlatego książka „Głodne. Reportaże o (nie)jedzeniu” autorstwa Klaudii Stabach jest tak potrzebna. Uświadamia, że przede wszystkim są to choroby psychiczne, a więc ich źródła należy szukać w naszych głowach, co wciąż wcale nie jest tak powszechną wiedzą, jak mogłoby się wydawać. Autorka odbywa rozmowy nie tylko z osobami cierpiącymi na te choroby, ale także z lekarzami i ich bliskimi, którzy mają zupełnie inną perspektywę odnośnie przedstawianych problemów i wnoszą do książki wiele interesujących obserwacji. Nie jest to reportaż prosty w odbiorze; wszakże to książka o chorobach psychicznych, które potrafią wyniszczyć człowieka i doprowadzić na granicę życia i śmierci. Jest to jednak bardzo potrzebna lektura, by zwiększać naszą świadomość na te trudne tematy na temat problemów, których ofiar nie zdaje się wcale ubywać.

Stanisław Sławomir Nicieja pisze bardzo kaskadowo i szeroko. Jego styl jest pełen werwy i inwencji, wydaje się, jakby się spieszył i chciał jak najwięcej rzeczy zwrócić teraźniejszości. Historyczne fakty przeplata anegdotami. Obejmuje swoim widzeniem wielkie kresowe połacie i pasma (w ostatnim tomie czytamy o Włodzimierzu Wołyńskim, Sarnach, Uściługu, Mizoczu, Zdołbunowie, Ostrogach i Berdyczowie). Z aptekarskim podejściem, drobno wypełnia ślady po minionym. Bohaterami jego książek są ludzie, których pochłonęła przeszłość, zjednani teraz dla literatury i pamięci. Nicieja rekonstruuje historię Kresów drobiazgowo, wspierając pracę wspominania licznymi fotografiami, które starannie podpisane, dopełniają obrazu ewokowanej całości. Czytamy: „Ciągle powtarzam i podkreślam, że historię tworzą konkretni ludzie ze swoimi talentami i dokonaniami”. To już osiemnasty tom, ponad sześć tysięcy stron i pięć tysięcy podpisanych zdjęć, gdyż fotografia bez podpisu – mówi profesor – jest jak chory na Alzheimera. Dalej dodaje: „Nie jest ważne, jaką funkcję człowiek pełnił, tylko to, co po sobie zostawił”. Zaglądamy zatem na półki i pomiędzy szpargały minionego. Tempo narracji nie ustępuję, książki czyta się z dużą poznawczą satysfakcją. Przed Państwem osiemnasty już tom. We wstępie natrafiamy na rozmowę z autorem przeprowadzoną przez Aleksandrę Ziółkowską-Boehm. Z tego wywiadu dowiadujemy się, że profesor uważa siebie za dziecko szczęścia, któremu los sprzyja. Do Opola przyjechał za polską piosenką, Kresy dały mu szeroki lot, a „pulsujące polskie granicę” nieustany materiał do rozmyślań. Resztę niech objawi lektura. • Bartosz Suwiński

Nowym Jorkiem wstrząsa seria brutalnych morderstw. Najpierw zaczynają ginąć bezdomni, co nie wzbudza większej grozy wśród mieszkańców. Gdy jednak kolejnymi ofiarami zostają „praworządni obywatele”, wybucha panika. Policja jest bezradna. Młoda Amelia Sachs musi współpracować z Lincolnem Rhymem – geniuszem kryminalistyki, obecnie sparaliżowanym i rozważającym eutanazję. We dwoje muszą stworzyć skuteczny duet, który złapie bezlitosnego psychopatę, zanim zginą kolejni ludzie… „Kolekcjoner kości” to pierwsza powieść Jeffery’ego Deavera w ramach serii o Lincolnie Rhyme’ie. Na jej podstawie powstał słynny film z Denzelem Washingtonem w roli głównej, a sam tytuł stał się międzynarodowym bestsellerem. Jednak – uczciwie mówiąc – nie mam wątpliwości, że i bez „kinowego wsparcia” ta powieść dziś byłaby klasykiem literatury kryminalnej, a Deaver stałby się jednym z najważniejszych autorów współczesnego thrillera. „Kolekcjoner kości” od pierwszych stron aż po ostatni rozdział trzyma czytelnika w napięciu, a rozwiązania nie możemy być pewni do samego końca. Duet Rhyme-Sachs ma tak dynamiczną relację, że śledzimy ich wspólne sceny z niemniejszym zaangażowaniem niż samo śledztwo. Po przeczytaniu ostatniej strony pozostajemy z dwoma emocjami: żalem, że już się skończyło i optymizmem, że czeka nas jeszcze kilkanaście książek z tym tandemem.

Lubicie "1984" George'a Orwella? Na pewno tak - to porażająca dystopijna wizja przyszłości, o której z każdym rokiem myślimy coraz mniej w kategoriach fantastyki, a raczej mrocznego proroctwa. 🫠 • Rok 2030. Urzędnicy Ministerstwa Prawdy nadzorują pojawiające się na świecie treści, trzymając społeczeństwo w szachu. Gdy tajemniczo ginie autor krytycznych wobec Ministerstwa artykułów, jego córka postanawia rozpocząć śledztwo w sprawie jego śmierci. Okazuje się, że macki Ministerstwa Prawdy sięgają znacznie dalej niż jej się wydawało, a kluczowy w rozwiązaniu zagadki może być egzemplarz najsłynniejszej powieści George'a Orwella...📕 • To pierwsza książka Carlosa Augusto Casasa i wszystko wygląda, że na literackim firmamencie narodziła się właśnie nowa gwiazda!⭐

Dan Simmons to jeden z tych autorów grozy, którego literatura wzbudza szacunek nawet wśród tych czytelników, którzy horroru na co dzień nie czytają (zresztą sam pisarz ma na swoim koncie także m.in. powieści science fiction). „Pieśń bogini Kali” to jego debiut, którym z miejsca zaskarbił sobie oddane grono fanów, które trwa przy Simmonsie do dziś. Autor przyzwyczaił swoich czytelników do bardzo wysokiego poziomu swojej twórczości, przez co nierzadko na jego powieści trzeba czekać ładnych kilka lat, co jednak ostatecznie zwraca się z nawiązką w postaci czytelniczej satysfakcji. Idealnym przykładem doskonałego przygotowania merytorycznego w kontekście literackim może być wspomniana „Pieśń bogini Kali”. To historia amerykańskiego badacza literatury, który wraz z żoną i dzieckiem przyjeżdża do Kalkuty w poszukiwaniu zaginionego przed laty indyjskiego poety i jego dzieł. Podczas pobytu w tym mieście przekona się, jak wielkim siedliskiem chorób, biedy i mroku jest stolica Indii, gdzie prawa ludzkie muszą często ustępować pierwszeństwa prawom boskim. To powieść bardzo mocno zakorzeniona zarówno w wierzeniach i kulturze indyjskiej. Głównym elementem grozotwórczym jest tu mroczna i duszna atmosfera Kalkuty, która jawi nam się jako siedlisko zła i patologii. Wraz z bohaterami czujemy się, jakbyśmy to my przemierzali ciasne, zatłoczone uliczki, dławili się smogiem w podejrzanych zaułkach i na własne oczy widzieli leżących na ulicach umierających z głodu i chorób zakaźnych. A to wszystko toczy się pod czujnym okiem bogini Kali, której śmierdzący śmiercią oddech czujemy na karku jeszcze długo po skończeniu lektury…