Przygnębiająca, smutna, dająca do myślenia, nostalgiczna, a zarazem wciągająca tak bardzo, że nie sposób jej nie dokończyć. Książka, którą się odkłada na półkę, ale za chwilę do niej wraca.Jest to powieść o starości i śmierci, czyli dwóch nieuchronnych rzeczach jakie czekają każdego człowieka bez względu jego status społeczny oraz o rozpaczliwej samotności wśród innych ludzi, wynikającej z braku kontaktu z najbliższą rodziną. Widzimy, że starość niektórym daje ukojenie i wyciszenie oraz odwagę, która pozwala przyjmować to co nieuchronne z godnością i spokojem. Z drugiej strony jest ciągłe wracanie do wspomnień i rozpaczliwa "pogoń" za szczątkami przeszłości, czyli młodości, która niestety nie wraca. Każdy z bohaterów tej książki jest inny, lecz wszyscy mają bogaty bagaż doświadczeń i przeżyć, zarówno tych osobistych jak i tych związanych np. z okresem II wojny światowej. Mimo tej różnorodności charakterów swą ziemską wędrówkę kończą jednakowo, czyli odchodząc do "domu nad jeziorem". W tych ostatnich momentach życia starają się zachować pozory normalności nie okazując, że tak naprawdę wszyscy czekają na to co nieuchronne. • Każdy czytelnik w tej książce odnajdzie coś innego i inaczej ją odbierze. Można w niej bowiem dostrzec zarówno wątki psychologiczne jaki społeczno-obyczajowe, ale także filozoficzne. Zależy więc tylko od nastawienia odbiorcy oraz własnych doświadczeń, które ukierunkują go w trakcie czytania. • Jak powiedziała sama autorka w jednym z wywiadów: "mam nadzieję, że każdy na swój sposób przeżyje tę powieść" . • Tego właśnie życzymy wszystkim, którzy po nią sięgną.

Fabuła książki osnuta jest wokół wspomnień głównej bohaterki, która poszukuje przyczyny swoich życiowych niepowodzeń w przeszłości. Dzieciństwo jawi się jej momentami jako "czarna dziura", zwłaszcza miesiące przed i po narodzeniu młodszej siostry, z którą nie czuje żadnej więzi. Głęboko przeżywa także, maskując to chłodem, brak więzi uczuciowej z matką, w której zachowaniu dopatruje się różnych złych wspomnień z dzieciństwa, zwłaszcza znęcania się nad nią przez ojczyma oraz oddania jej do tzw. "tygodniowego przedszkola". Reasumując można stwierdzić, że złe przeżycia z dzieciństwa rzutują na całe dorosłe życie, zwłaszcza jeżeli brak w nim szczerości, wzajemnego zaufania i rodzinnych uczuć. Nigdy nie należy oceniać sytuacji bez uprzedniego wysłuchania drugiej strony i trzeba pamiętać, że nasze zachowanie budzi "sprzężenie" zwrotne, czyli jak my się odnosimy do kogoś, zwłaszcza do najbliższych, tak oni do nas.

Książka wyzwala wiele emocji, gdyż jej treść zawiera szereg różnorodnych wątków. Widzimy tu sprawę dyskryminacji ludzi innych narodowości, balast jaki ponosili uczciwi Niemcy, którzy uciekli przed okrucieństwem wojny do Ameryki, - zwłaszcza, że była to rodzina żydowska. Fakt, że w "starym" kraju należeli przed wojną do inteligencji nie pomógł im w nowym środowisku, gdzie od razu zostali "zaklasyfikowani" do gorszej kategorii z powodu swego ubóstwa i fachu jaki podjęty został przez ojca rodziny. Drugą istotną sprawą jest rozpad rodziny, która wcześniej była normalna bez problemów, a w nowym środowisku nie potrafiła przetrwać próby, co skończyło się zanikiem uczuć rodzinnych oraz sprawiło, że główna bohaterka na całe życie została emocjonalnie okaleczona. Kiedy po tragicznej śmierci rodziców została sama lokalna społeczność roztoczyła nad nią swoją opiekę, a była nauczycielka zabrała do siebie próbując zrobić z nieufnego i wychowanego w atmosferze ateizmu dziecka, dobrą chrześcijankę. Jest już jednak za późno i nawet najlepsze podejście nie jest w stanie zatrzeć wspomnień z dzieciństwa. Rebeka, tytułowa córka grabarza buntuje się, nienawidzi a równocześnie rozpaczliwie szuka miłości i jej pierwsza sympatia zostaje jej mężem, co okazuje się pomyłką, gdyż ukochany okazuje się sadystą. Mają syna, którego Rebeka kocha ponad wszystko i któremu wpaja zamiłowanie do nauki i wiedzy, mając świadomość własnych braków w tym zakresie. Powieść w zasadzie nies­komp­liko­wana­ jednak zawiera ładunek swego rodzaju smutku i przygnębienia oraz przeświadczenie, że życie głównej bohaterki mogłoby się zupełnie inaczej potoczyć gdyby dorastała w normalnej rodzinie. Książka bardzo wciąga i czyta się ją na przysłowiowym "jednym oddechu" od "deski do deski".

"Uciekinierka" to osiem opowiadań o kobietach, które doświadczają niep­rzew­idyw­alno­ści życia. W każdym z nich Alice Munro z przenikliwością ukazuje napięcia kryjące się pod powierzchnią codzienności, ze znaczących drobiazgów komponuje przejmujący obraz złożoności relacji międzyludzkich, sprawia, że prawda o ludzkim życiu wyłania się z najd­robn­iejs­zych­, najzwyklejszych chwil. • Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że w każdym z opowiadań można znaleźć głębię i mądrość, a autorka z przenikliwością sonduje kobiecą psychikę, jej bohaterki, chociaż bywają łatwowierne, naiwne czy lekkomyślne niepozbawione są inteligencji. Potrafią analizować swoje zachowania, zdarzenia z przeszłości i starają się dociec przyczyn własnych przeżyć.

Życie człowieka jest ciągłym poszukiwaniem odpowiedzi na rozmaite pytania: moja ulubiona potrawa? Mój ulubiony kwiat? Moja zaleta? Moja wada? Kim chciałbym być? Jakie cechy cenię? Czego nie lubię? Aż w końcu – jak chciałbym żyć? Jak chciałbym umrzeć? • Właśnie te i tym podobne pytania stanowią punkt wyjścia dla zbioru felietonów Romy Ligockiej pt. „Czułość i obojętność”. Autorka felietonów w mistrzowski sposób łączy wnikliwą obserwację codzienności z pełnymi przemyśleń wspomnieniami z przeszłości. Pisarka zatrzymuje się nad istotnymi sprawami życia, zmuszając jednocześnie czytelników do chwili refleksji na temat ładu i sensu życia, miłości i szacunku.