Jednych płyta rozczarowuje, innych zachwyca. Oceńce sami, a Lora Szafran mówi: • "...płyta na pewno nie jest jazzowa, za to ponad wszelką wątpliwość szczera. Wierna oryginałom, ale zarazem ukazująca te piosenki w zupełnie nowym świecie. Nie mieliście pojęcia, że twórczość Leonarda Cohena kryje jeszcze takie sekrety…"

Współczesna powieść amerykańska przedstawiająca losy kobiety, która po śmierci męża próbuje się odnaleźć w nowej sytuacji i zacząć odbudowywać życie swoje i swoich najbliższych. Napisana „ku pokrzepieni serc” wg amerykańskiego schematu dramatu z happy endem. Czytadło, ale ma też wartości dydaktyczne, jak radzić sobie w sytuacjach bez wyjścia. Pokazuje, że zawsze warto mieć nadzieję i marzenia, dążyć do szczęścia. Literatura kobieca, pełna optymizmu i mądrości życiowych. Lekka i łatwa, dla niektórych wręcz męcząca w prostocie. Dobra do czytania przed snem.

Bardzo dobra książka, godna polecenia ! Zachwyca pod każdym względem. Początkowo trudna do przyjęcia forma narracji bez dialogów, wciąga czytelnika z każdym kolejnym zdaniem. Bardzo realistycznie przedstawione losy bohaterów na tle Polski w czasach PRLu, bez oceniania, bez komentowania epoki. Autentyzmu dodaje fakt, że autorka urodzona w Wałbrzychu, wśród tamtejszej ludności, realnie oddaje obraz i klimat miejsca. „Piaskowa Góra” to saga rodzinna przedstawiająca losy 3 pokoleń kobiet. Mężczyźni z nimi związani, są jednak tylko tłem dla silnych osobowości pań. • Książka o kobietach, dla kobiet, czyta się jednym tchem i z niecierpliwością czeka na dalsze losy bohaterów.

Książka została przeczytana i … zapomniana. Przeszła raczej bez echa, nie zostawiła zbyt silnych wrażeń po przeczytaniu. Jeśli ktoś doszukiwał się w niej wskazywanych w entuzjastycznych recenzjach klimatów rodem ze „Stu lat samotności” G. Garcii Marqueza, rozczaruje się. Owszem, atmosfera realizmu magicznego jest zauważalna, klimat południowoamerykański również. Ale prowincjonalizm czy dążenie za marzeniami są sprawami uniwersalnymi, przynależnymi dla miejsc pod każdą szerokością geograficzną. • Książka napisana jest dobrym językiem, czyta się lekko, ma momenty humorystyczne, niestety nie zostaje w pamięci na dłużej.

Zbiór esejów litewskiego pisarza, poety, filologa, który od wielu lat mieszka w Stanach Zjednoczonych, ale ciągle jest związany z ojczystą Litwą. Książka jest swoistym pamiętnikiem autora z jego wieloletniego pobytu w Wilnie jak i z licznych tam podróży. Opisuje miejsca drogie i znane mu, ale nie koniecznie turystom, zwiedzającym to miasto z przewodnikiem, utartymi szlakami. Venclowa przybliża czytelnikowi historię Wilna i Litwy, dużo miejsca poświęcając stosunkom polsko-litewskim, trudnym i niejednokrotnie bolesnym. Książka została napisana na zapotrzebowanie czytelników niemieckich, nie znających zawiłości losów Polski i Litwy. Przedstawione z punktu widzenia Litwina, dla którego szczególnie w okresie międzywojennym Polska była okupantem, dla polskiego czytelnika mogą wydawać się krzywdzące. • Co prawda książka nie jest przewodnikiem turystycznym, jednak brak fotografii czy map, utrudnia lekturę, nie ułatwia jej także język.