Rzadko nadaję wartość punktową poezji, nie umiem się na to zdobyć i w tym przypadku również nie oceniam, chociaż bardzo doceniam. • Poczułam tę pesymistyczną i przygnębiającą wizję świata przedstawioną przez Eliota, to życie nijakie i bure, ogołocone z wyższych refleksji. Niektóre fragmenty dialogów zabrzmiały satyrycznie i wcale nieśmiesznie. Wydaje mi się, że dostrzegłam też profetyczne znamię odciśnięte w tekście, głównie dzięki Tejrezjaszowi, jednak do całej reszty przywołanych cytatów, wyrażeń i zwrotów nijak nie mogę się odnieść i podeszłam do nich bardzo intuicyjnie i po swojemu. Cień padł na kwiecień. Wydaje mi się, że na długo zostanie ze mną obraz tego, według Eliota, najokrutniejszego miesiąca. Najpewniej co roku w kwietniu to pierwsze i kolejne zdania poematu będą rozkwitać w mojej pamięci. • A co tak naprawdę poeta miał na myśli? Któż to wie? • Mocno podziałały na moją wyobraźnię te dwa wersy, ukryte w dwóch różnych częściach utworu: • „Pod mgłą brunatną zimowego świtu” • „Pod mgłą brunatną zimowych południ”