• Beata Chomątowska napisała jedną z najbardziej krakowskich książek, jakie ostatnio czytałem. Przeto nie dziwota, że kapituła Nagrody Krakowska Książka Miesiąca uhonorowała ją tym wyróżnieniem we wrześniu za Andreowię (Wydawnictwo Wielka Litera, Warszawa 2021). Opowieść toczy się w XX i XXI wieku w środowisku dziennikarskiego Krakowa, w okół najpopularniejszego wówczas dziennika IKC, z którego oprócz legendy po katastrofie II wojny światowej pozostał tylko krążownik • – dom prasy, siedziba niemal wszystkich krakowskich redakcji prasowych • związanych z RSW Prasa-Książka-Ruch. Andreowię można nazwać sagą • dziwnej, tajemniczej rodziny, opowiedzianą przez Andrzeja, któremu • niewiele w życiu wychodzi, choć ma o sobie dość wygórowane wyobrażenie. Wychowywany był przez babkę Filomenę oraz matkę Wandę. Do • tego nieznany ojciec, owiany legendą, oraz tajemniczy stary dziennikarz, legenda krakowskiej żurnalistyki… A gdy nałożymy na to świat wróżbitów – Wanda była jedną z najwybitniejszych autorek horoskopów w przedwojennym Krakowie – i wielowątkowość książki, • wkroczymy w magiczny świat Krakowa, z którego bardzo, ale to bardzo nie będzie się chciało wychodzić. Na dodatek – to dla tych bardziej wtajemniczonych, znających Kraków „od podszewki” – jest to książka z kluczem. Wiele postaci i zdarzeń to nie fikcja literacka. • Janusz M. Paluch
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo