• " Córka islamu" to kolejna książka z serii " Kobiety Orientu". Autorka porusza w niej problem jakim są aranżowane małżeństwa, często bez zgody współmałżonka. • Zeba jest szesnastoletnią muzułmanką mieszkającą w Londynie. Jedyne dziecko swoich kochających rodziców, uczęszcza do szkoły, spotyka się z przyjaciółką. Wiedzie życie z pozoru zwykłej nastolatki i nie w głowie jej chłopcy, a tym bardziej małżeństwo. • Kiedy rodzice proponują wakacyjny wyjazd do rodzinnego Pakistanu, dziewczyna nie przypuszcza, że to bilet w jedną stronę i cieszy się z podróży. • Na miejscu przeżywa szok, nie tylko kulturowy ale również co do warunków bytowych w jakich żyją tu ludzie. • Nastolatka buntuje się przeciwko brutalnemu światu w jakim miałaby żyć, gdzie rządzą mężczyźni, a kobieta nie ma prawa głosu. Przeraża ją perspektywa stania u boku męża, którego widziała raz w życiu, bycia posłuszną i zawsze w jego cieniu. • Nie rozumie co stało się z jej rodzicami, że nagle odwrócili się i zmienili swój stosunek do niej. Dlaczego ojciec z kochającego opiekuna przemienił się w tyrana, mówiącego tylko o honorze, niepatrzącego na uczucia i marzenia córki. • Jedyna osoba, która stoi po stronie dziewczyny, to ciepła, troskliwa i życzliwa babcia. Pozwala wnuczce zamieszkać u siebie do dnia zaręczyn, aby na spokojnie przemyślała swoje zamążpójście. Jako jedyna kobieta w wiosce staruszka jest szanowana, a mieszkańcy często proszą ją o radę i zgadzają się z jej zdaniem. • Główna bohaterka wykreowana została w taki sposób, że lubimy ją od samego początku. Przezywamy razem los nastolatki pełną emocji, poruszającą i chwytającą za serce. • Lekturę czyta się łatwo, a sama opowieść wciąga nie pozwalając się oderwać choćby na chwilę. • Wydawać by się mogło, że dzień ślubu, ten jedyny w życiu, wyczekiwany i wymarzony powinien być pełen miłości i szczęścia. Niestety nie wszystkim jest dane przeżyć go w ten sposób. • Historia, która nie powinna się wydarzyć jest często propagowana przez rodziny w islamskiej kulturze. • Książka na długo pozostanie w mojej pamięci.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo