• Aleksandra Iwanowska, nieoceniona redaktorka twórczości ks. Jana Twardowskiego, zebrała i opracowała rozproszone wypowiedzi księdza na temat jego życia, rodziny, przyjaciół, posługi kapłańskiej i twórczości poetyckiej. W ten sposób powstało przepiękne wspomnienie o świecie, którego już nie ma, o ludziach, którzy odeszli, dodatkowo bogato ilustrowane zdjęciami osób, miejsc i dokumentów. • Jak sam autor napisał we wstępie: • "Czas ucieka. Jestem coraz starszy i mogę zapomnieć o swoim życiu i o ludziach, których spotkałem. Mogę zapomnieć, kiedy się urodziłem, kiedy skończyłem szkołę, kiedy Oleńkę poznałem i wiele innych ludzi, którym tyle zawdzięczam. Autobiografia to taka ściągaczka - słowa uciułane, wypowiedziane do wielu osób, znajomych, dziennikarzy, przyjaciół, zebrane przez Oleńkę, poskładane w rozdziały." • Pierwszy tom "Autobiorafii. Myśli nie tylko o sobie" obejmuje lata 1915 - 1959, czyli od urodzenia do rozpoczęcia posługi w kościele Sióstr Wizytek w Warszawie. • Ksiądz Twardowski wspomina swoich rodziców, siostry, rodzinę ze strony matki i ojca, przedwojenne sielskie dzieciństwo, Warszawę, szkołę, kolegów, nauczycieli, wspaniałe wakacje spędzane z całą rodziną w Milanówku lub na wsi u wuja. Mówi też o wojnie, powstaniu warszawskim, trudnych latach stalinowskiego terroru, wspomina swoje pierwsze parafie. • Z wypowiedzi ks. Jana wyłania się obraz człowieka zakochanego w przyrodzie i człowieku. Jest to książka w całości pozytywna - odkrywa dobroć i piękno osób i miejsc związanych z autorem. • Dawno nie zadrzyło mi się czytać tak zachwycającej książki. Odczucia jakie mi towarzyszyły przy jej czytaniu mogłabym chyba tylko porównać do odczuć związanych z lekturą innej wspaniałej książki - wspomnień Jana Sztaudyngera pt. "Szczęście z datą wczorajszą".
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo