• Czy książka przeznaczona z pozoru dla dzieci znajdzie uznanie również u dorosłych? • „Adaś Mickiewicz. Łobuz i mistrz” Jakuba Skworza udowadnia, że bez najmniejszych problemów. • Ola i Eryk podczas zabawy u dziadków łamią zakaz wchodzenia do jednego z pokoi. Jak to z dziećmi bywa ciekawość jest jednak silniejsza. Okazuje się, że za zakazanymi drzwiami kryje się wielka biblioteczka pełna książek. • Dzieci przyglądając się im trafiają na pozycję poświęconą samemu Adamowi Mickiewiczowi. Tak właśnie rozpoczyna się wielka podróż rodzeństwa wraz z dziadkiem, który oprowadza ich po życiu pisarza – od jego najmłodszych lat aż po dorosłość. • Wielki ukłon dla autora za ten wspaniały pomysł na książkę i za za formę jaką przybrała. Pozycja ta z powodzeniem mogłaby trafić do szkół i służyć jako idealne przedstawienie dzieciom sylwetki Mickiewicza. • Książka napisana jest zabawnie, lekko, a historia przybiera formę zabawy i ciągłej akcji, która ani przez moment nie nudzi. Bohaterzy cały czas odkrywają nowe fakty, jednocześnie bawiąc się przy tym i przeżywając nowe przygody – zapewniam, że odbiorca podczas lektury również ma znakomitą rozrywkę i uczy się przy okazji. • Tak jak wspomniałam na samym początku, pozycja ta wbrew pozorom nie jest tylko dla dzieci. Ja mając na karku 30-stkę również świetnie bawiłam się podczas lektury. Historia jest ciekawa, przyjemna w odbiorze i po prostu dobra. Język, którym została napisana, oczywiście jako pozycja dla dzieci, lekki i prosty ale uniwersalny i na poziomie. • Całość dopełnia wspaniałe wydanie książki. Ładne, proste lecz zarazem bajkowe ilustracje w środku, które dopełniają całości i piękna okładka, która przyciąga oko. Jedyne zastrzeżenie mam do miękkiej oprawy. Zdecydowanie na miejscu wydawnictwa postawiłabym na twardą okładkę, byłoby wtedy wręcz idealnie. • Zachęcam Was bardzo do podarowania swojej latorośli tej książki, będzie to połączenie przyjemnego z pożytecznym. Ja swój egzemplarz odkładam na półkę, by poczekał na mojego potomka – z przyjemnością przeczytam ją jeszcze raz w jego towarzystwie.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo