• Hiszpańska wojna domowa z lat 1936-1939 jest w Polsce mało znanym epizodem. Krwawa bratobójcza walka pochłonęła według różnych szacunków nawet do 500 tysięcy ofiar. Pomimo upływu ponad 80 lat od jej zakończenia bolesna historia nadal dzieli Hiszpanów. • Właśnie o tym, z perspektywy losu ofiar i ich rodzin, opowiada książka Katarzyny Kobylarczyk „Strup – Hiszpania rozdrapuje rany”. • Ponieważ historię piszą zwycięzcy, to nacjonaliści spoczywali w mauzoleach, na cmentarzach, ich imiona nosiły hiszpańskie ulice i place. Przegrani republikanie pogrzebani byli najczęściej w bezimiennych mogiłach, często masowych, skazani na zapomnienie, ich rodziny bardzo często nie wiedziały nic o miejscu ich pochówku. • Dopiero w momencie upadku reżimu Franco, rozpoczęła się powolna zmiana tego stanu. Ale i tak napotkała ona na przeszkody, gdyż większość Hiszpanów nie chciała rozdrapywać przysłowiowych ran, obawiając się politycznych skutków cały czas podzielonego na zwycięzców i przegranych narodu. • Czy możliwe jest wybaczenie? Czy warto wygrzebywać z pól stare kości? Czy ofiary i sprawcy powinny spoczywać obok siebie w jednym grobie? • Autorka próbuje w swojej książce odpowiedzieć na te pytania i moralne dylematy Hiszpanów.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo