• "Zbyt piękne" to moje pierwsze spotkanie z Olgą Rudnicką. Kryminałem bym tego nie nazwała. Ale była to przyjemna i lekka lektura. Mimo oszustwa, które splata drogi dwojga bohaterów, książka jest zabawna. I jeszcze oczywiście happy end. • Myślę, że jeszcze sięgnę po inną książkę Olgi Rudnickiej :)
  • Tym razem nie ubawiłam się tak, jak przy poprzednio czytanych książkach autorki.
  • Olga Rudnicka - ZBYT PIĘKNE • Co zrobić, gdy marzenia na nowe życie z własnym domem, kotem, psem i różanecznikiem w ogrodzie "odpływają w siną dal", a to za sprawą oszusta, który dwóm osobą sprzedaje ten sam dom? • Zuzanna i Tymoteusz stają przed dylematem prawnym : kto jest właścicielem nieruchomości - ona czy on? • Czyj notariusz jako pierwszy złożył wniosek o wpis nowego właściciela do ksiąg wieczystych? • Wynik pracy wynajętej pani prawnik jest zaskakujący - dlaczego? • Do akcji wkracza komisarz policji Rurzycki, tropiący oszusta, któremu to nasza para bohaterów - kobietka chucherko "z charakterkiem " i w niczym jej nieustępujący mężczyzna - zafunduje swoimi poczynaniami niejedną bezsenną noc. • Ta para swoją barwnością i wyrazistością jednocześnie bawi, ale też mamy ochotę nimi potrząsnąć, zwłaszcza Zuzką, którą kreuje autorka / pewnie ku rozweseleniu czytających/ na istotę kłótliwą, ironicznie złośliwą, uważającą mężczyzn /po rozstaniu z partnerem Cześkiem/ za zło całego świata. I co na to Tymoteusz? Nie ustępuje na krok, uznając ją za zdolną "odwrócić kota ogonem". • Ale te utarczki, pomiędzy bohaterami, wzmacniają właśnie komizm sytuacji, dowcip, a także nieprawdopodobieństwo i pogmatwanie niektórych sytuacji. • Fabuła, humor, zwroty akcji, zderzenie logiki kobiecej i męskiej zapewniają czytelnikowi sporo solidnej rozrywki. • POLECAM tę zwariowaną komedię kryminalną.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo