• „Coś niebieskiego” jest kontynuacją opisywanej przeze mnie ostatnio książki „Coś pożyczonego”. W powieści "Coś niebieskiego" Emily Giffin zaznajamia nas pokrótce z tym co wydarzyło się bohaterom w poprzedniej części, postać Rachel zostaje zepchnięta na margines, a autorka skupia się na sylwetce i postępowaniu Darcy. • Podczas czytania "Coś pożyczonego" tak bardzo nie lubiłam Darcy. Na początku nie miałam ochoty zajrzeć do drugiej części, ale zmieniłam zdanie. • Trochę ciężko mi było przetrwać pierwsze strony - ten egoizm Darcy, jej niepohamowany pociąg do wyglądu i markowych ubrań, i na dodatek Marcus... Potem było zdecydowanie lepiej, ba, nawet przy końcowych rozdziałach wzruszyłam się. Czasem ta przemiana Darcy wydawała mi się trochę naciągana, jednak chyba każda z nas zmiękłaby podczas ciąży. • "Coś niebieskiego" to lektura łatwa i przyjemna, dla odprężenia. Powiedziałabym, że odrobinkę lepsza od "Coś pożyczonego".
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo