• Zmęczyłam!! Jak dla mnie stanowczo za dużo szachowych rozgrywek, trzy czwarte i jeszcze trochę tej opasłej powieści to opisy, analizy i relacje ze spotkań mistrzów i pretedentów, brr. Bohaterowie do mnie nie przemówili, moze jednak za wyjątkiem Olega, który ze swoim skrajnym egoizmem był w sumie najciekawszą postacią. Z ciekawością czytałam o historycznych wydarzeniach, które niestety przewijały sie tylko w tle. To nie dla mnie!!
  • To wielki i bardzo odważny debiut. Wiele recenzji krytykuje dialogi i bohaterów, często mówią, że autor chciał opisać zbyt wiele. A ja wam powiem, że nic nie było zbędne w tej książce, wszystko zależy od tego, jak bardzo otworzycie przed nią swoje serce. Wiele słów padło w tej książce, które mogłabym wypisywać na murach i wykrzykiwać prosto w ucho tym, który nie potrafią oddzielić kraj i jego kulturę od rządu. Jestem szczęśliwa, że tak wspaniała książka ukazała się właśnie teraz. Wiktoria Korzeniewska Blog: Przeczytaj mnie
  • Czytanie tej książki wymaga skupienia, ale naprawdę warto poświęcić swój czas. Uwikłanie w związki, emocje, plany, marzenia młodych i dojrzałych bohaterów, polityczne rozgrywki w tle, atmosfera rozgrywek szachowych - wszystko przedstawione w mistrzowski sposób.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo