• „Dzikie łabędzie” to niezwykle poruszająca i wstrząsająca opowieść o losach trzech pokoleń kobiet żyjących w Chinach w XX wieku. Autorka, Jung Chang, opisuje historię swojej babki, matki i własną – ukazując dramatyczne tło przemian politycznych i społecznych, które na zawsze naznaczyły życie milionów ludzi. • Książka ukazuje brutalną rzeczywistość Państwa Środka, w którym terror, strach i absolutna kontrola władz wdzierały się w każdy aspekt codzienności. Historie, które dla czytelnika z Zachodu mogą wydawać się niewyobrażalne, autorka przedstawia z zadziwiającą prostotą – jakby były częścią zwykłego dnia. To sprawia, że obraz chińskiej rzeczywistości tamtych czasów staje się jeszcze bardziej przejmujący. • „Dzikie łabędzie” to nie tylko świadectwo osobistej i rodzinnej tragedii, ale również cenny zapis historyczny. Ukazuje, jak wielka polityka i ideologia mogą zniszczyć życie jednostki, jej marzenia i relacje. Lektura zmusza do refleksji nad kruchością wolności, wartością niezależności oraz ceną, jaką płacą ludzie żyjący w systemach totalitarnych. • To książka, która porusza do głębi, a zarazem otwiera oczy na historię i doświadczenia ludzi z innej części świata. Czytelnik po jej lekturze długo nie pozostanie obojętny.
  • Książka bradzo ciekawa, rozwijająca oraz edukująca. Pozwala poznać zwyczaje oraz kulturę inną niż ta do której przywykliśmy my (czyt. np. Polacy). Książka pokazuje nam, że pewne wartości się nie zmieniają bez względu na kraj pochodzenia czy kulturę, oraz pokazuje jak łatwo zniszczyć coś co budowało się tak długo i ciężko, Pokazuje jednak również jak odważni i szczerzy ludzie potrafią być mimo trudnych chwil. Książka bardzo mnie wzruszyła, zszokowała i dostarczyła mnustwo przydatnych i interesujących informacji. Napewno nigdy nie zapomne tej ksiażki i bardzo polecam ją każdemu.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo