• Graham Masterton lubi szokować i bawić – to wiadomo nie od dziś. O ile w powieści „Wirus” mieliśmy do czynienia z… nawiedzonymi ubraniami i można było momentami szeroko się uśmiechnąć na szalone pomysły autora, o tyle w drugiej części tego cyklu – „Dzieciach zapomnianych przez Boga” – nie ma już ani krzty humoru; tym razem znani nam bohaterowie muszą bowiem stawić czoła zdeformowanym płodom, które, nie wiadomo jak, trafiają do łon matek, które popełniły aborcje. Mamy tu do czynienia z zagadką stricte kryminalną, ale jest ona podlana – oczywiście – nadnaturalnym sosem spod znaku gore. Oznacza to, że Masterton nie szczędzi czytelnikom brutalnych i natu­rali­styc­znyc­h scen. Jak się domyślacie, za wszystkim stoi siła nieczysta. Czy da się jednak ją powstrzymać? Zakończenia nie zdradzimy, ale z pewnością będzie saty­sfak­cjon­ując­e. Podobnie zresztą jak cała książka, która jest kolejnym horrorem klasy B, w jakich Masterton się specjalizuje. Jeśli lubicie tego typu literaturę, to „Dzieci zapomniane przez Boga” Was nie rozczarują.
  • Lekki niedosyt. Przeciągana do końca a później biegiem do zakończenia. • Masterton to mój ulubieniec, ale nie dam 5* :(
  • Horror to nie moja bajka, ale pogratulować wyobraźni. Należałoby zalecić lekturę niektórym naszym prawodawcom...
  • Masterton w całej okazałości. Zawsze się zastanawiam skąd w nim tyle pasji i taka wyobraźnia do opisywania bestialskich morderstw. Ta książka to thiller psychologiczny. Cięko się czyta o ułomnościach nienarodzonych dzieci, choć jakby to temat na czasie. Warto przeczytać choćby po to, by przybliżyć problem wrodzonych wad płodów, a który trudno jest sobie wyobrazić, gdy nas nie dotyczy. Opisy jak zwykle wstrząsające, ale przecież sięgając po książki pana M. nie można się spodziewać delikatności.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo