• Jako fan literatury młodzieżowej i kryminałów postanowiłam sprawdzić dwa pierwsze tomy z serii „Zbrodnia niezbyt elegancka”, w której dwie przyjaciółki ze szkoły dla dziewcząt Deepdean decydują się założyć tajemne stowarzyszenie dete­ktyw­isty­czne­. Zapewne jako nastolatka połknęłabym taką tematykę od razu – zestawienie wciągających wątków dziewczyńskich tajemnic jak i zagadek z prawdziwą zbrodnią w tle, to coś, co stanowi nie lada gratkę na rynku czytelniczym. Obecnie była to dla mnie przyjemna, lecz lekko zbyt infantylna lektura. Z chęcią zare­kome­ndow­ałab­ym ją jednak wszystkim młodszym nastolatkom, które szukają połączenia Enoli Holmes z Panną Marple. Jedyny wątek jaki strasznie mnie tutaj raził to dosyć toksyczna (i niczym nieu­spra­wied­liwi­ona) relacja dwóch głównych bohaterek. Mam jednak nadzieję, że w kolejnych częściach autorka wzięła ten temat na siebie i lepiej z niego wybrnęła. Obie części oceniam na 7,5 jako, że są dobrą rozrywką dla swojego targetu. • I część „Zbrodnia nie przystoi damie” – opowiada o założeniu towarzystwa dete­ktyw­isty­czne­go przez Daisy i Hazel, które muszą zmierzyć się ze swoim pierwszym śledztwem w sprawie zabójstwa ich nauczycielki – panny Bell. Największym problemem jest jednak fakt, że nikt poza nimi, nie wierzy w tę zbrodnię. Nikt poza mordercą.
  • Bardzo dobrze i szybko się czyta, dobry rozstaw liter. Bohaterki wciągają czytelnika w swoje śledztwo. Podejrzani ciągle się zmieniają, dowodów zbrodni przybywa. Polecam jako coś lekkiego do czytania, na chwilę oderwania się od codzienności :) Pewnie gdybym była nastolatką dałabym 5 gwiazdek ale obecnie daję 4 ponieważ lektura jest naprawdę fajna ale nie zarwałabym dla niej nocy :D Myślę, że za jakiś czas sięgnę po kolejne tomy z tej serii, tylko po to aby wrzucić luz przez jakąś bardziej wymagającą lekturą ;)
  • Świetne, klimacik jak u Christie, cała seria warta polecenia!
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo