• Rzadko męczę się przy czytaniu książki, ale w tym przypadku tak właśnie była. Nudna, bez konkretnej i wciągającej akcji. Nijaka. Do tego miałam momenty, że musiałam się cofnąć o stronę albo dwie, żeby wiedzieć o czym właściwie pisze autorka. • Krótko o tym, co w środku. Główna bohaterka Łucja na co dzień pisze artykuły do babskiego czasopisma. Marzy jednak, żeby napisać scenariusz do filmu, który będzie opowiadał o losach małżeństwa jej siostry. Sam motyw dość mocno przerysowany, ale mówię... może będzie ciekawie. Na nadziejach się skończyło. • Do tego wszystkiego Łucja jest osobą, której nie darzy się jakąś szczególną sympatią. Dziewczyna, która sama nie wie czego chce. Niby do czegoś dąży, ale bez jakiś większych ambicji. Zakochuje się w dużo starszym mężczyźnie, który ma żonę, córkę i zupełnie jej to nie przeszkadza. Raz go uwielbia, raz nienawidzi. Za chwilę znowu do niego biegnie, naiwne stworzenie. Na dodatek jej nie do końca zrozumiałe relacje z siostrą. Raz ją lubi, za chwilę podejrzewa o zamordowanie męża, za chwilę ją ubóstwia, żeby za minutę ponownie ją znienawidzić. Jedno jest pewne, można ogłupieć razem z główną bohaterką. • Nie polecam. Szkoda czasu.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo