„Cisza białego miasta” to pierwsza część hiszpańskiej trylogii o mieszkańcach malowniczej Vitorii. Po dwudziestu latach w Vitorii najp­rawd­opod­obni­ej znów pojawił się seryjny morderca. Tylko jak to jest możliwe, skoro oskarżony o wcześniejsze zbrodnie Tasio Ortiz de Zárate odsiaduje za nie wyrok w więzieniu? Podwójne morderstwa, które znów wstrząsają mieszkańcami okolicy są łudząco podobne do tych wcześniejszych… Ludzie są przerażeni, żyją w ciągłym strachu. Śledztwo trwa, a komisarz Unai zwany „Krakenem” robi wszystko, żeby nie dopuścić do kolejnych zbrodni. Rzekomej pomocy w tej sprawie udziela mu nikt inny jak sam Tasio. Jest nędznym manipulatorem czy rzeczywiście stara się pomóc profilerowi? Unai z każdym dniem coraz bardziej przekonuje się o tym, że sprawa ta jest znacznie bardziej złożona niż zakładał. Podejrzani się mnożą, a dowodów i zbrodni jest coraz więcej, przy czym efektów śledztwa brak… Akcja w sposób znaczny nabiera tempa dopiero w momencie, gdy bliźniacy Tasio i Ignasio znikają bez śladu… i w białym mieście zapada „martwa cisza”. • Cóż można powiedzieć o tym kryminale??? Hmmm… Pomysł na fabułę dość dobry, mnóstwo barwnych postaci, ale niestety akcja momentami jak dla mnie mało wartka. Niektóre wątki też niepotrzebnie zostały dosłownie „rozwleczone” na kilka rozdziałów bez jakiegokolwiek ich istotnego znaczenia dla całości utworu. Z uwagi na fakt, że czytając tą książkę częściej czułam się nią znużona niż zainteresowana to niestety nie będę dalej kontynuowała czytania tej trylogii. Myślę, że ta jedna część w zupełności mi wystarczy. Uważam, że jest to pozycja jednak nieco przereklamowana.

DOSKONAŁOŚĆ „Cisza białego miasta” to dopracowana literacka uczta. Owiane aurą tajemnicy zwroty akcji podsycają ciekawość. Powroty do przeszłości dają chwilę oddechu od pędzącej fabuły. Nie można się oderwać od bezbłędnie nakreślonych przez autorkę zdań, obrazów i wywodów. Absolutnie fantastyczny warsztat pisarski i zasługująca na uwagę skrupulatność. • Nie mozna sie oderwac!!!