• To moje pierwsze spotkanie z twórczością Joanny Jax, ale jestem naprawdę zachwycona. Styl autorki jest lekki, przystępny i przyjemny. Opisy są niezwykle wciągające i sugestywne, a emocje towarzyszące bohaterom bezustannie i intensywnie towarzyszą czytelnikowi, nawet po przerwaniu lektury • Jest 6 części i każdą czyta się z zapartym tchem, kazda wywołuje niewyobrazalne emocje. • więcej na : cyrysia.blogspot.com/search?q=Joanna+Jax
  • Julian Chełmicki dociera do Warszawy i melduje się u kobiety, która ma zapewnić mu schronienie. Tymczasem Alicja także próbuje się dostać do stolicy, jednak po drodze do Warszawy czekają niemieckie patrole. Alicja i jej towarzysz będą musieli wymyślić, jak dostać się do miasta i nie ściągać na siebie uwagi Niemców. W tym samym czasie Hanna nadal tkwi w więzieniu, ale jej brat Emil nie przestaje szukać sposobu, by ją uwolnić. Czy Hanna jeszcze zobaczy swoją córkę i ukochanego? Czy Alicja i Julian będą razem? Czy Emil zmienił się pod wpływem wojny i ostatnich wydarzeń? • Otchłań nienawiści to druga część cyklu Zemsta i przebaczenie Joanny Jax. Akcja powieści rozgrywa się w czasie drugiej wojny światowej. Trzecioosobowy narrator relacjonuje wydarzenia skupione wokół kilku osób – Alicji, Hanny, Juliana i Emila, lecz nie tylko. Poza nimi są jeszcze postacie raczej drugoplanowe, których zachowanie i decyzje ważne są dla fabuły, w tym Igor czy Renate. • Akcja skupia się na dalszych wątkach związanych z wojną, przetrwaniem i miłością. Bohaterowie niejednokrotnie będą musieli podejmować trudne i bolesne decyzje, by chronić siebie i najbliższych. W czasach wojny niektóre z dawnych zasad będą musiały pójść w odstawkę. I mimo że dla jednych to poświęcenie będzie godne pochwały, inni będą widzieli w nim coś obrzydliwego. Jednak czasem to, co nie jest dobre dla konkretnej osoby, będzie dobre dla całego kraju, więc trzeba się poświęcić. • Autorka kontynuuje wątki przerwane w pierwszej części w bardzo naturalny sposób, zupełnie jakby nie było między nimi przerwy. Z jednej strony to plus – tomy wydane zostały w dość krótkim odstępie czasu, dlatego nie musimy czekać na kolejne książki i nie zapomnieliśmy jeszcze fabuły z poprzedniej części. Z drugiej niektórzy uznają to za minus – szczególnie ci, którzy sięgają po części cykli w dość przypadkowej kolejności. Mimo wszystko, gdy czyta się je po sobie, nie ma poczucia rozbicia, zagubienia, które może nastąpić przy pozycjach, których tomy wydawane są np. raz na rok. • Najmocniejszą stroną powieści jest wątek uczuciowy, który możemy spotkać niemal na każdym kroku. Mimo ciężkich czasów, wojny, niebezpieczeństwa i niepewności jutra bohaterowie kochają szczerze i namiętnie, dla drugiej połówki są w stanie zrobić naprawdę wiele. Czytelnik kibicuje postaciom, mimo że nie zawsze postępują one szlachetnie i dobrze. Wszystko co robią, robią z miłości i dlatego podczas czytania przymykamy oko na ich występki. • Drugi tom serii Zemsta i przebaczenie trzyma poziom pierwszego. Autorka stara się pokazać zwykłych ludzi, którym przyszło żyć w niezwykle trudnych czasach. Jej styl i pomysł na splatanie losów bohaterów są naprawdę dobre i przyjemnie się to czyta. Serdecznie polecam wam ten cykl. Przed nami jeszcze kilka tomów, dlatego warto poznać dwa pierwsze już teraz.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo