• Głównym bohaterem książki Grosmana jest Dowale, komik. Na kilka chwil przed wyjściem na scenę, na której ma zaprezentować swój stand-up, dzwoni do dawnego znajomego. Jest nim emerytowany sędzia. Choć ten w pierwszej chwili nie może odnaleźć w meandrach swej pamięci osoby Dowala, wysłuchuje jego prośby. Komik ma tylko jedno pragnienie. Chce, aby Avisha zasiadł na widowni podczas jego przyszłego występu. Sędzia nie potwierdza swojej obecności, ale w końcu pojawia się na wydarzeniu. W tym momencie kurtyna podnosi się do góry i Dowale rozpoczyna swoje szokujące show. Owszem, komik wypowiada na scenie dowcipy, nawiązuje kontakt z widzami, częściowo ich nieco ośmieszając, jak to w stan-up’ie bywa. Ale też nieoczekiwanie zaczyna snuć historię, dotyczącą własnej przeszłości, traum z nią związanych, cierpienia i inności. Jest to opowieść o rodzicach, zawieranych znajomościach, lecz niekoniecznie przyjaźniach. Dlatego kluczową rolę odgrywa tu także osoba sędziego i pewnej małej kobiety z widowni. Pozostali widzowie reagują bardzo emocjonalnie, narasta momentami złość i frustracja, tylko sporadycznie pojawiający się śmiech jest nieco wyzwalający. Jednak nie sposób też nie uciec z tego show. Ale tylko wzmożona ciekawość i ogromna chęć dowiedzenia się do czego zmierzają myśli Dowala nie pozwalają nam wcześniej wyjść. Coś nas zatrzymuje, niczym jakaś tajemna siła. Tu absurd łączy się z humorem, by odkryć to, co w nas najmroczniejsze. Pytanie, czy jesteśmy gotowi na poznanie takiej prawdy o sobie samych? • Z pewnością nikt, kto uczestniczył w tym przedstawieniu nie powie, że ubawił się do łez. Raczej trafniejszym byłoby użycie stwierdzenia, że u widzów tylko sporadycznie pojawiał się śmiech, i to w dużej mierze przez rozgoryczone łzy. Ale dokładnie o to autorowi chodziło. By zaskoczyć odbiorców, wstrząsnąć nimi, bo chyba nikt nie liczył na to, że książka Grosmana pretendująca do bardzo wielu nagród okaże się niesamowitą komedią. O jej wielkości zadecydowała wymowa fabuły, stająca w kontrze do formy. Majstersztyk. Nic dodać, nic ująć.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo