• William W. Hewitt był niezależnym pisarzem. Miał na swoim koncie książki i publikacje, które wydawał przez ponad 30 lat. Był dyplomowanym hipnoterapeutą klinicznym i zawodowym astrologiem. Wydawnictwo Illuminatio wydało jedną z jego pozycji – „Hipnozę” – w serii dla początkujących w 2014 roku. • Hipnoza przypomina marzenie na jawie. Jest to technika, która pozwala osiągnąć stan świadomości podobny właśnie marzeniu na jawie. Jest bezpieczna i zdrowa. Umysł kierowany jest na konkretne cele, które mogą pomóc rzucić palenie, a nawet poprawić własny wizerunek lub wspomóc dietę. Może być skierowana na siebie lub inne osoby. Nie można jednak zawierzyć hipnozie jako metodzie, która pozwoli kontrolować innych. Wzbogaca jednak nasze życie, a nawet zacieśnia związki między ludźmi. Podczas hipnozy umysł schodzi z fal beta na fale alfa. Dzięki temu łatwiej mu znosić sugestie. Sesja może być przeprowadzana na stojąco lub na siedząco, w dowolnym miejscu – nawet w dość głośnym sąsiedztwie. Najważniejsze jest to, by przeszkody przerobić na swoje walory i wykorzystać podczas procesu hipnozy. Odprężenie jest jedną z cech hipnozy. Jeśli hipnotyzujemy innych możemy im odmówić, szczególnie gdy mamy zupełnie różne wizje tego procesu. Trzeba również uważać, bo o ile więź z bliskimi osobami może się dzięki hipnozie pogłębić, to między obcymi może ona być źle zrozumiana. Jest sześć sesji, które pomogą pracować z osobą hipnotyzowaną. Dzięki hipnozie możemy poddawać sugestie, które potem skutkują zmianą np. poprawą samooceny lub zerwaniu z nałogiem. Możliwa jest też hipnoza grupowa. • Hipnoza ma wiele zastosowań. Nie jest to tylko sztuczka, która wygląda interesująco podczas pokazów magików. Nie jest to również sposób, który pomoże manipulować ludźmi i osiągnąć własne cele. Hipnoza to przede wszystkim praca, która wymaga zaangażowania umysłu, odprężenia i przynosi wiele korzyści. Dzięki niej możemy zwalczyć fobie i nałogi, nabrać pewności siebie, kontrolować ból, a nawet uzdrawiać i kontaktować się duchowo innymi osobami (nawet nieżyjącymi). • Język jest dość prosty, dostosowany do czytelnika, który dopiero zaczyna swoją przygodę z hipnozą. Tak samo treść – autor postarał się, by każdy początkujący mógł zrozumieć, o co mu chodzi. W wielu miejscach użyto kursywy, która wyróżnia fragmenty, w których autor mówi, jak pracować z hipnozą. Pojawia się w treści też sporo punktów, które pozwalają szybciej zrozumieć zjawisko, są też dialogi. • Wielkim plusem jest to, że autor poparł swoje teorie przykładami z życia i własnej praktyki. Przytacza liczne przykłady, które mogą przydarzyć się podczas pracy z innymi osobami. Mówi także o swoim życiu, o tym jak ułożył procedury i oznaczał je literami i cyframi. • Ozdobników jest bardzo mało. Pojawiają się motywy przy rozpoczęciu nowej części – te same, co na okładce. Sama okładka jest idealnie dopasowana do serii „Dla początkujących”. Poza tym jak zawsze czcionki są przemyślane i zupełnie inne dla tytułów, podtytułów, śródtytułów itd. • Jedyne czego mi brakowało w tej książce to słowniczek. Zazwyczaj pojawiają się one w pozycjach z tej serii, tu jednak go nie było. Minusem było dla mnie to, że autor dość szybko przeszedł od teorii do praktyki, nie czułam się na tyle pewna swojej wiedzy teoretycznej, by rozpocząć praktykę. Wierzę autorowi, który jest specjalistą w tej dziedzinie, że hipnoza nie jest szkodliwa, jest naturalna i korzystna, jednak czuję pewien niedosyt. • Ogólnie książka była ciekawa i bardzo dobrze napisana. Poza mankamentami, które wymieniłam wyżej, nie mam jej nic do zarzucenia. Nie jest to jednak porywająca lektura ze zwrotami akcji, lecz poradnik, który zawiera wiele wskazówek i przykładów z życia autora, a to naprawdę ważne, bo sprawia, że czytelnik mu wierzy. • Polecam osobom, które interesują się ezoteryką. Fani serii „Dla początkujących” na pewno nie przejdą obojętnie obok tej pozycji. Jeśli chcecie się przekonać, czym jest hipnoza, a czym nie jest, szukacie książki, która obali mity na jej temat – na pewno tu to znajdziecie.
    +2 wyrafinowana
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo