o wielkiej potędze matczynej miłości .polecam

Trochę się naczekałam na tą pozycję w bibliotekowej kolejce. • I odebraną wczoraj wieczorem już dziś mogłabym zwrócić. • Ze ściśniętym żołądkiem, chyba nawet już od chwili wypożyczenia, z krążącymi po głowie pytaniami: dlaczego świadomie zadajesz sobie ból dobrnęłam do końca. • Odpowiadając sobie samej na krążące pytanie: Może po to, by w pewien sposób oddać hołd prawdziwym bohaterom za ich determinację i odwagę? • Może też dlatego, że czytając takie historie z różnych źródeł poznaję bardziej rozmiary tragedii? • Na pewno nie jestem w stanie zrozumieć oprawców, staram się bardziej zrozumieć osadzonych, których nie stać na takie czyny jak głównej bohaterki powieści i którzy dla własnych rodzin zapominają o człowieczeństwie. • Helene Hannemann była Niemką, która trafiła do obozu, z powodu męża- Cygana. • Z nim miała pięcioro dzieci i nie wyobrażała sobie sytuacji, że mogłaby pozwolić na to, że będą w obozie same. • Z uwagi na swoje czysto aryjskie pochodzenie oraz wykształcenie pielęgniarki dostaje za zadanie prowadzenie obozowego przedszkola, dzięki czemu może toczyć walkę o życie nie tylko własnych dzieci. • "...dzierżenie w ręku czyjegoś życia lub czyjejś śmierci jest jeszcze gorsze niż odczuwanie zagrożenia nad naszym własnym życiem." • Przejmująca książka, którą pomimo znajomości tematyki polecam przeczytać.

Książka, która wstrząsa, wzrusza... Polecam!

Świetnie napisana, fajnie się czyta, polecam

Popłakałam się, a rzadko się to zdarza. Ciężko czytać jeśli samemu jest się matką

Warta przeczytania. • Polecam. • Po tej lekturze człowiek zaczyna doceniać co ma.

Książka inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami. • Helene Hannemann to Niemka, która poślubiła Cygana. Ona jest pielęgniarką, on skrzypkiem. Mają pięcioro dzieci. Ale nadchodzi rok 1943 i cała rodzina zostaje wywieziona do Auschwitz. I tam Mengele zleca Helene zorganizowanie przedszkola. Takiego prawie "normalnego" z kredkami, bajkami i ciepłym posiłkiem. A jak skończy się ta historia? A, to już musisz przeczytać sam, Czytelniku. • Ta lektura nie należy do łatwych. Bazuje na emocjach. Myślę, że zupełnie inaczej bym ją odebrała, gdybym sama nie miała dzieci. Ale połączenie tematyki obozów konc­entr­acyj­nych­, dzieci i matki, która zostaje postawiona przed niewyobrażalnie trudnymi wyborami jest ciężkie do obojętnego przejścia. Fragmenty czytałam ze łzami w oczach. Opisywana rzeczywistość, emocje i mnóstwo pytań po lekturze spowodowały u mnie dużo refleksji. • Dla mnie historia Helene Hannemann jest swojego rodzaju symbolem: • * matek, które kochają swoje dzieci ponad życie, • * żon, które zrobią wszystko, żeby odnaleźć męża, • * nadziei, że nawet w piekle można się uśmiechać, • * wiary bez względu na okoliczności, • * grupy etnicznej, jaką są Cyganie. Choć bohaterka Cyganką nie była. Była żoną Cygana. • Książka napisana jest prostym językiem, bez wydumanej egzaltacji czy zbędnych opisów. • Pojawiają się w niej prawdziwe postacie, jak choćby Mengele, ale i będące wytworem wyobraźni autora. • Napisana jest tak, że każdy czytelnik będzie musiał odpowiedzieć sobie na pytania, z którymi zostawi go ta książka. • Moim zdaniem ta książka ma drugie dno. • Ale to będzie musiał odnaleźć sobie każdy czytający indywidualnie.