• Czym jest bezgraniczna miłość i nieustanna walka z losem o dobro dziecka? Czym jest brawura i granicząca z szaleństwem odwaga? Co jesteśmy w stanie zrobić, poświecić w trosce o lepsze życie – swoje, a przede wszystkim – dziecka? „Opowieść ojca. Przez mongolskie stepy w poszukiwaniu cudu”, książka Ruperta Isaacsona to niezwykle wzruszająca, ale też napawająca optymizmem i siłą odpowiedź na te pytania. „Opowieść ojca” to prawdziwa historia o sile miłości. To autentyczny opis rozpaczliwej walki o życie i zdrowie dziecka. To również brak zgody na chorobę, która nagle wdarła się w życie dwójki młodych, szczęśliwych, podbijających świat i pragnących przygód ludzi. • Kiedy kilkuletni Rowan zaczął przejawiać zachowania autystyczne, jego ojciec Rupert (dziennikarz i autor książek podróżniczych) szukając cudownego lekarstwa, zauważa, że dziecko ma niezwykły kontakt ze zwierzętami. Stawia więc wszystko na jedną kartę. Podejmuje nierówną walkę z życiem i próbuje odmienić niesprawiedliwy los. Postanawia wyruszyć z synem w podróż do krainy dzikiej przyrody i szamanów – Mongolii.
  • Polecam. Przejmująca i wciągająca opowieść o walce ojca z chorobą syna. To wyjątkowa książka, także z tego względu, że rzadko spotyka się opowieści ojców. A ten ojciec jest tu wspaniały.
  • "Opowieść ojca : przez mongolskie stepy w poszukiwaniu cudu" autorstwa amerykańskiego dziennikarza i podróżnika Ruperta Isaacsona to historia jego rodziny i ich walki o zdrowie syna. Relacja prawdziwa, chociaż czasami czyta się ją jak baśń. Opowieść o sile miłości rodzicielskiej, która pozwala przekraczać wszelkie granice - zarówno fizyczne, jak i te tkwiące w naszych głowach. Magiczna podróż na krańce świata w poszukiwaniu cudu wzrusza do łez. Nikogo nie pozostawi obojętnym i na długo zostanie w waszej pamięci. Przeczytajcie koniecznie! • Książka dostępna w filiach 6, 9, 16 i 19. am
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo