• Dziś co nieco o serii „Lustrzanna” Christelle Dabos. To seria książek fantasy, okrzyknięta bestselerem francuskiego rynku oraz powieścią stawianą obok „Harry’ego Pottera”…. No i właśnie chyba w tym problem, bo po takich opisach spodziewałam się naprawdę czegos „wow”. Niestety, fabuła zupełnie mnie nie porwała, przez obie części przebrnęłam bez emocji, a co gorsze – nie mając ochoty poznawać dalszych losów bohaterów. Nie wiem czy jest to kwestia specyficznego stylu autorki, która postawiła na dosyć niespotykane rozwiązania fabularne (bardzo śmiałe oderwanie od rzeczywistości, które czasem wręcz mnie krępowało, szczególnie w relacjach i zrachowaniach bohaterów), czy też problem tkwi w jak dla mnie zupełnie płaskich char­akte­rolo­gicz­nie postaciach (chyba nikogo nie zdołałam tam polubić ani znienawidzić). Doceniam jednak stworzony od zera świat i chęci do napisania czegoś „innego” niż znane nam dotychczas powieści tego gatunku. Styl autorki też jest bardzo w porządku, tak jak bardzo ładne wydania książek. To jednak dla mnie za mało, by kontynuować serię do końca (cykl ma 4 tomy). • TOM I – Zimowe Zaręczyny: W pierwszej części poznajemy Ofelię – dziewczynę mieszkającą na arce Anima, gdzie obdarzona mocą czytaczki umie widzieć przeszłość przedmiotów i przechodzić przez lustra. Pewnego dnia dowiaduje się, że zapadła odgórna decyzja o jej ślubie z nieznajomym mieszkającym na innej arce. Nie wiedząc co ją czeka, Ofelia rusza w podróż ze swoją ciotką by zająć miejsce u boku gburowatego i potężnego Thorna z rodziny Smoków na odległym Biegunie. • 6/10
  • Niesamowita przygoda! Świetnie wykreowany nowy świat, który wciąga od pierwszej chwili. Od razu polubiłam Ofelię, mimo wszystko zawsze stara się być sobą i podążać za swoimi zasadami. Podoba mi się, że przeżywamy wszystkie przygody i odkrywamy sekrety, zasady Bieguna razem z główną bohaterką. Polecam!
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo