• Jak zawsze w Lipowie trup ściele się gęsto 😊 Akcja wciąga chociaż końcówka mnie już męczyła jak zwykle w książkach pani Puzyńskiej dużo jest zamieszanych w morderstwa osób zaczęłam już podejrzewać starszego aspiranta Daniela Podgórskiego 😉( żart )😊Polecam fajnie się czyta.Z chęcią poczekam w kolejce w bibliotece na czwarty tom przygód policjantów 😊
  • I znów wracam do Lipowa. Nadal fenomenalne wątki społeczno-obyczajowe. Co do intrygi kryminalnej... No nie. Trochę za dużo trupów jak dla mnie. I w porównaniu do pozostałych książek Puzyńskiej, tutaj od razu domyśliłam się, kto może stać za zbrodnią. • W tym tomie autorka konfrontuje nas również z tragedią, która spadła na policjantów i ich rodziny piętnaście lat wcześniej. I ta konfrontacja nie jest do końca udana. W epilogu wszystkie zagadki zostają rozwiązane, ale w mojej opinii jest to trochę zrobione po łebkach i absolutnie taki wybór pisarki mnie nie usatysfakcjonował. • Ale - a jakże -powrócę do tej serii. Uwielbiam Daniela Podgórskiego i chętnie przekonam się, co jeszcze spotka w życiu tego sympatycznego, pulchnego policjanta.
  • Muszę przyznać, ze opinia iż autorka jest polską Camillą Lackberg jest słuszna. Wątek obyczzajowy jest silny, małe miasteczko, życie policjantów, trochę zbyt często pojawiają fikcyjne klejnoty i wydarzenia, ale jeśli ktoś lubi C.L.to polecam!
  • Kolejne spotkanie z policjantami z Lipowa i muszę przyznać, że jak dotąd najlepsze.Tom pierwszy i drugi czytałam z przyjemnością a od tego po prostu nie mogłam się oderwać. Autorka ciekawie połączyła wątki z przeszłości z tera­źnie­jszo­ścią­ tworząc bardzo interesującą i wciągającą historię. Trocha brakowało mi Klementyny, ale za to pojawiła się nowa postać, która zapewne zrobi jeszcze sporo zamieszania w życiu Daniela Podgórskiego.
  • Było to już moje trzecie spotkanie z kryminałem Katarzyny Puzyńskiej. Muszę przyznać,że strasznie chciałabym, aby autorka podjęła próbę napisania kryminału w nieco innym tonie niż te o policjantach z Lipowa. Uważam, że ma ona duży potencjał oraz bogaty warsztat literacki dotyczący tworzenia tego typu gatunku, a mimo wszystko dalej brnie w ciągnięcie tej samej historii. Przyjęty przez nią po raz kolejny taki sam schemat sprawia, że tym razem byłam nieco znudzona dalszymi perypetiami powtarzających się w powieści bohaterów. Co do akcji - cóż jak zwykle wartka, intrygująca, zaskakująca oraz trzymająca w napięciu do ostatnich stron. Czekam na więcej, ale za Lipowo już chyba raczej podziękuję... No zobaczymy... ;)
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo