• Ciekawy motyw, ale zbyt dużo opisów, które odwracają uwagę od głównego tematu. Drobny druk.
  • Jest to ciekawa książka.Polecam!!!
  • Książka jest kontynuacją "Policji". I tak jak "Policja" trzyma w napięciu do ostatniej strony. A ostatnia strona, to zapowiedź, że jednak będzie jeszcze coś... Choć powiem szczerze, to "coś" wydało mi się już trochę naciągane.
  • „Pragnienie” to moje drugie spotkanie z Jo Nesbø. Tym razem towarzyszyłam Harremu Hole w zatrważającej walce z demonicznym mordercą. • Harry Hole w demonicznej grze perwersyjnego mordercy! • Młoda kobieta zostaje zamordowana we własnym mieszkaniu tuż po internetowej randce. Ślady na jej ciele wskazują, że sprawca jest wyjątkowo bezwzględny. Presja mediów, by znaleźć winnego, sprawia, że policja zwraca się do Harry'ego Hole. Były śledczy niechętnie myśli o powrocie do pracy, przez którą wiele w życiu stracił. Rozpoczyna dochodzenie dopiero, gdy zaczyna podejrzewać, że zbrodnia łączy się z nierozwiązaną sprawą z przeszłości. Podejmuje trop i daje się wciągnąć w nierówną grę z wyrachowanym psychopatą. • Tak jak podczas mojego pierwszego spotkania z piórem Jo Nesbø, czytaniu towarzyszyły mi niezliczone emocje i strach, przed tym co jeszcze jest w stanie wymyślić chory umysł mordercy. • Niewątpliwie autor posiada bardzo mocny talent do tworzenia niezwykle skomplikowanych i zawiłych zagadek i treści. Powieść utrzymana jest w mrocznym klimacie, po mieście grasuje psychopata – wampir. I to nie byle jaki. Do zaspokajania swoich obrzydliwych pragnień używa szczęki z metalu. Pławi się w strachu i w krwi swoich ofiar. • A złapanie go graniczy niemalże z cudem. • Harry Hole – główny bohater powieści, jest w tym momencie życia dojrzałym i ustatkowanym wykładowcą na uczelni wydziale kryminalnym. Oddalił się od czynnej służby. Jednak schwytanie mordercy nie jest łatwe, dlatego na chwilę powraca on do dawnych koszmarów. • W tej części serii – podobał mi się bardziej niż w poprzedniej (tom 7), teraz jest stateczny, spokojny i bardzo zrównoważony. • „Pragnienie” to kryminał, który dowodzi, że Jo Nesbø jest mistrzem manipulacji, potrafi tak pokierować poszlakami, śladami i faktami, że nie pozostawił mi żadnych szans na odgadnięcie kto jest mordercą. Postaci i ewentualnych potencjalnych kandydatów na psychopatów, było bardzo wielu. • Początkowo oczywiście próbowałam, ale już połowie porzuciłam ten plan. • Tym razem zagadka była tak zawiła, a fakty przeczyły same sobie, że praktycznie doszukiwałam się morderczych czynów w co drugim bohaterze. • Powieść trzyma w napięciu praktycznie do samego końca. Chociaż po ujawnieniu sprawcy, jak dla mnie, trochę końcówka powieści, była niepotrzebnie przeciągnięta. • Mimo, to myślę, że jeśli natknę się w przyszłości na jakąkolwiek książkę autorstwa Jo Nesbø to sięgnę po nią bez obaw, wiedząc że dostarczy mi ona sporej dawki emocji. • Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Dolnośląskiemu.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo