• Nigdy nie wiem sięgając po książki D.Terakowskiej czy pisze ona dla dzieci,młodzieży czy też dla dorosłych. Jednak wszystkie z nich mają w sobie to coś, że z chęcią je czytam do końca. I tak było tym razem. Para­fraz­ując­Gałc­zyńskiego: zaczarowana kraina, zaczarowana mama, zaczarowane dzicko, zaczarowany kot:)
    +2 trafna
  • Świetna książka z gatunku fantasy. Mamy zaczarowaną krainę, która trzeba uratować mamy dziecko, które w tym pomoże i mamę, która o to dziecko będzie dbać. Nie możemy też zaponieć o kocie Kotyku. Wszystko kręci się w temacie kart Tarota, czasem poznajemy ich właściwości, a często poznajemy same postacie. Wiecie, tak twarzą w twarz. • By znaleźć zaginionego księcia wraz z bohaterami odwiedzamy cztery krainy. Słudzy Cesarzowej cięgle depczą nam po piętach. Sama cesarzowa próbuje swoich sztuczek na Ewie i w krainie Kota jak i w naszym świecie. Oba te światy w tej książce pięknie się między sobą przeplatają. Ewa, Jonyk i Kotyk żyją w obu na raz ale nie zawsze pamiętają ten drugi. • Książkę bardzo przyjemnie się czyta i szybko. A historia ta jest przeznaczona i dla młodego i dla starego, każdy możne wyciągnąć z niej coś dla siebie :)
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo