• "Trochę większy poniedziałek" to bardzo miły powrót do "Nigdy w życiu". Przeczytany błyskawicznie, zresztą tak jak reszta książek Grocholi. Tym razem mamy do czynienia ze zbiorem starych felietonów, które pomimo upływu czasu wcale nie straciły na swojej świeżości. Książka nastraja optymistycznie i myślę, że przyda się na długie jesienne wieczory. :)
    +2 trafna
  • Czyta się z dużą przyjemnością.
  • Katarzyna Grochola - najp­opul­arni­ejsz­a polska pisarka. Nigdy dotąd, poza ekranizacjami jej powieści, nie spotkałam się z jej twórczością. Przyszedł czas, żeby to zmienić. Niestety pierwsze spotkanie mnie troszkę zawiodło. • Przez pierwszych kilkadziesiąt stron się męczyłam. Po uwielbianych przeze mnie kryminałach chciałam przeczytać coś lekkiego i przyjemnego. Taka miała być ta książka, a zwyczajnie się męczyłam. Momentami mnie wręcz usypiała. Takie opowiadania o wszystkim i o niczym jednocześnie. Później, trafiłam na kilka wartościowych felietonów, z których ta książka się składa - skłaniających do refleksji, ukazujących, że należy doceniać to co się ma i dbać o to. • Całościowo książkę oceniam jako przeciętną. Niektóre opowiadania są naprawdę godne uwagi, ale nie jest to pozycja jaką bym z czystym sumieniem komuś polecała.
  • Książka napisana dowcipnie i bardzo przystępnie. Na pewno warta przeczytania.
  • Mądra książka o tym co ważne! • Katarzyna Grochola zabiera nas w literacką podróż pełną przygód, cudownych chwil, niespodzianek i życiowych wskazówek. • Uwielbiana przez czytelników autorka — z przymrużeniem oka i całkiem na serio, z dużą dozą ciepła i wdzięku —opisuje świat i ludzi i podpowiada jak żyć w zgodzie ze sobą, pokazuje magię codzienności, uświadamia nam czym są bliskość i prawdziwa miłość. • A przede wszystkim udowadnia, że nasze dziś i jutro zależą od nas, a szczęście jest na wyciągnięcie ręki. • Trochę większy poniedziałek – na każdy dzień tygodnia, na każdy miesiąc, na każdą porę i pogodę. Książka, po którą warto sięgnąć, kiedy jest dobrze, kiedy jest źle i tak po prostu, bez okazji, by poczuć, że życie jest piękne, ale wcale nie takie oczywiste, jak by się mogło zdawać… • Katarzyna Grochola należy do pisarek które potrafią zaskoczyć! Królowa polskiej powieści obyczajowej, zmierzyła się już z autobiografią, zaprezentowała jedyny w swoim rodzaju literacki dialog z córką, a w ostatniej książce wcieliła się w mężczyznę! I kiedy już się wydawało, że autorka bestsellerowej Houston, mamy problem powróciła do powieści, do rąk czytelników trafia zbiór błyskotliwych opowieści. • Tam, gdzieś na świecie, na pewno jest lepiej, cieplej, bezpieczniej. Może są większe możliwości, może bardziej cię szanują, można znajdziesz pracę i jeszcze wystarczy ci na życie i na mieszkanie i na samochód. Może twoje rodzinie tutaj będzie lepiej, bo jej pomożesz, Ale przecież tęsknota będzie zawsze wpisana w twoje życie. Bo każdy wybór eliminuje cos, czego nie wybrałaś. I może cie to trzymać do końca życia w okowach takiego „co by było gdyby”. Niech cię to nie truje. • Powodzenia, gdziekolwiek jesteś i cokolwiek robisz. • (fragment)
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo