• Zaczęłam od książki "Purpurowy całun" który bardzo mi się podobała i postanowiłam doczytać początki czyli od nielekkiego dzieciństwa Teodory po koronację, naprawdę warto dla mnie obie są niesamowitą lekturą. Polecam.
  • Zniewalająca, charyzmatyczna, silna. • Teodora – wywodząca się ze społecznych nizin – awansuje, stając się jedną z najpotężniejszych kobiet w dziejach Bizancjum. W powieści Stelli Duffy wraca w pełnym blasku jako fascynująca, kontrowersyjna i uwodzicielska kobieta. Niektórzy nazywali ją świętą. Inni nie byli aż tak łaskawi... • Gdy ginie jej ojciec, młoda Teodora – żeby przetrwać – zmuszona jest do niemal niewolniczej pracy. Przechodzi ciężką szkołę życia, by stać się tancerką, aktorką, a w końcu kurtyzaną. Z czasem dostrzeże, iż jednym zmysłowym gestem może całkowicie zmienić swój los. • Akcja powieści jednej z ciekawszych brytyjskich pisarek rozpoczyna się na tętniących życiem ulicach Konstantynopola i przepełnionych erotyką publicznych przedstawieniach w hipodromie, przenosi nas w zacisze pustynnych klasztorów w Egipcie i do Aleksandrii, po czym stajemy się świadkami politycznych intryg prowadzonych za zamkniętymi drzwiami cesarskiego pałacu. • W przygotowaniu Purpurowy całun – kontynuacja losów Teodory, już po objęciu cesarskiego tronu.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo