• „Zamek w Chmurach” to druga część trylogii o Ruchomym Zamku Hauru. Jak wiemy pierwsza część zyskała sławę przez zekranizowanie jej w formie animacji przez studio Ghibli. O dwóch kolejnych tomach mało kto więc słyszał, a ich popularność (a raczej jej brak) sprawiła, że tom trzeci napisany w 2008 roku wydany został u nas dopiero…teraz. Dlatego dziękuję wydawnictwu Nowa Baśń, że wzięła sprawę polskiego nakładu w swoje ręce, dzięki czemu cała trylogia może zyskać więcej czytelników. A tego właśnie jej życzę, bo osobiście świetnie się przy niej bawiłam. „Zamek w Chmurach” wciągnął mnie wręcz jeszcze bardziej niż poprzedni tom, a nawet sprawił, że po latach polubiłam baśń o Alladynie na której kanwie oparta jest ta część. Mimo, że mamy tu nowych bohaterów i zupełnie odrębną historię niż w „Ruchomym Zamku Hauru” to w pewnym momencie ścieżki znanych nam już postaci przecinają się a wszystkie wydarzenia nabierają sensu co osobiście było dla mnie strasznie fajnym zabiegiem fabularnym. Polecam, choć trzeba na wstępie przymknąć oko na niejedno zachowanie bohatera, które w starych baśniach czy przypowieściach jest niestety powszechne, a w dzisiejszych czasach jest po prostu nie do przełknięcia. Poza tym - 9/10
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo