• 'Piękny drań " to książka bez żadnej fabuły, jest zlepkiem zbliżeń erotycznych, bez większego ładu i składu. Akcji w książce właściwie nie ma. Nudne wątki i irytujący bohaterowie utrudniają czytanie. Ogólny opis książki to: seks seks seks. • Ciagle powtarzające się sceny oczywiście seksu. • Myślę, że nazwanie tego zbioru scen erotycznych książką to spore nadużycie, niemniej jednak czyta się mega szybko, chociaż akcja posuwa... się tylko po to, żeby Pan Ryan mógł posunąć panią Mills w innej scenerii. Poza tym w książce w ogóle nic się nie dzieje. Jest tylko czas przed seksem, seks, no i czas po seksie. Właściwie jest jeszcze myślenie o seksie. • Kończąc, jest to pozycja na którą szkoda czasu.
  • Zauroczona Zaplątanymi – Emmy Chase sięgnęłam po Pięknego drania. Sama nie wiem gdzie przeczytałam, że książka ta będzie równie zabawna i wciągająca. Dlatego nie zastanawiałam się ani chwili, aby po nią sięgnąć. • Typowy romans. Dwoje bohaterów. Ona i On. Przystojny szef, któremu do stóp pada nie jedna kobieta. Piękna pracownica, której urody pozazdrościłaby nie jedna z nas. Brzmi jak romans idealny. Typowy romans idealny. Niestety do ideału przeszkadza mu fakt, że Bennett i Chloe zwyczajnie się nienawidzą. Wszystko za sprawą Bennetta. Jest on zwyczajnym chamem. Tak, dobrze usłyszeliście. Jego pracownicy mają przyjemność poznać szefa z najgorszych koszmarów. Chamski, złośliwy, doprowadzający wszystkich do płaczu, a do tego żądający perfekcyjności od siebie i innych. Każde jego pojawienie się głośnym trzaskaniem drzwiami. Powiedzielibyście, że z takim facetem (nawet szefem! A może zwłaszcza szefem?) nie da się wytrzymać… ale wbrew pozorom jest ktoś kto potrafi z nim wytrzymać. Właśnie tą osobą jest Chloe. Kobietą o niesamowitej inteligencji i dorównującej urodzie. • Po kolejnej, już n-tej pełnej reprymendy tyradzie. Pan Ryan wzywa Pannę Mills, aby przedstawiła swoją prezentację wieczorem w jednej z sali konferencyjnych. Podczas prezentacji została zaproponowana przez pana Ryana kontr prezentacja, która zakończyła się rozsypanymi guzikami oraz zaginioną bielizną. • Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że Piękny drań to typowy romans. Z parą typowych bohaterów. Zakończony zrozumieniem przez parę wybranków, że mimo wszelkich wad i pozornej nienawiści darzą się gorącym uczuciem. Nie tylko erotycznym. Mimo, że autorki nie marnowały czasu, aby pojawiły się pierwsze sceny erotyczne. • Każda kłótnia kończyła się erotycznym uniesieniem, a potem następował kolejny ruch. Na przemian jej albo jego. • Książkę można śmiało nazwać erotykiem. Większa część fabuły to właśnie erotyczne uniesienia. Od czasu do czasu przerywane innymi wydarzeniami. Godne pochwały jest to, że autorki opisując te sceny ani przez chwilę nie sięgnęły do wulgarnych zasobów słownictwa. Wszystko jest przemyślane, naturalne oraz napisane ze smakiem. • Podsumuje to jednym zdaniem. Miłość potrafi dojrzeć w drugiej osobie coś więcej nawet, jeśli na pierwszy rzut oka widzimy same wady.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo