• Ewa Ostrowska ˜– pisarka i dziennikarka, autorka kilkudziesięciu książek, w tym wielu opowiadań i powieści dla dzieci i młodzieży, powieści obyczajowych oraz kryminałów i thrillerów. Studiowała socjologię na Uniwersytecie Łódzkim, w tym też mieście rozpoczynała karierę dziennikarską. Znana z takich powieści, jak Pamiętaj o róży, Sidła strachu, Gra ze śmiercią w tle. Laureatka wielu nagród i wyróżnień. Wielbicielka przyrody.* • Nevada to spokojne miasteczko. W dziwnych okolicznościach znika dziecko Hellen i Williama Barkinsów. Są oni wpływowymi mieszkańcami. Mijają dni, a porywacz milczy. Pewnego dnia Hellen, która zaczynała zachowywać się jak osoba obłąkana, zauważyła swoje dziecko siedzące przy piaskownicy. Niestety to nie był… Co to było? Czy Patrick przeżyje? Tego dowiecie się, gdy przeczytacie ten utwór. • Autorka umiejętnie bawi się wykreowanymi przez siebie postaciami. Czasem doprowadza ich do szaleństwa, nieraz do rozpaczy, a czasami daje złudne nadzieje. Głównym bohaterem jest Stan Haig. To szeryf, który wie wszystko o wszystkich (zazwyczaj tak jest w mniejszych miejscowościach). Jest inteligentny, wysportowany, charyzmatyczny, dobry, emocjonalny i skory do pomocy. Ważną postacią jest również Peters, który nie jest z Nevady. Ludzie z góry przydzielili jemu tę sprawę. Na początku nie lubiłem tej postaci, bo stwarzał on wrażenie, że pozjadał wszystkie rozumy, był sarkastyczny i rządził się wszystkimi. Dopiero po czasie, gdy trochę więcej się o nim dowiedziałem, zmieniłem swoje zdanie. Peters to przede wszystkim dobry glina. • Dzięki „Kamuflażowi” kim jest kidnaper, bo muszę przyznać, że przeczytałem wiele thrillerów i kryminałów, ale z tym określeniem dopiero pierwszy raz się spotkałem. • Minusem tej książki jest mała czcionka, która utrudnia czytanie. • Mnie się to dzieło bardzo podobało. Nie spodziewałem się, że aż tak wciągnę się w fabułę, która pozornie jest banalna. Pomysł i jego wykonanie jest oryginalny i ciekawy. Od mniej więcej trzydziestej strony książka trzyma w napięciu i nie puszcza do końca, język jest lekki, styl pisarski ciekawy, a ilustracje wewnątrz są bombowe! Jestem zachwycony, usat­ysfa­kcjo­nowa­ny i jak najbardziej polecam Wam przeczytać tę powieść. • Ewa Ostrowska skupiła się przede wszystkim na portretach psyc­holo­gicz­nych­ wszystkich bohaterów. Poznajemy emocje i myśli wielu bohaterów (np. szeryfa, policjanta, matek), dowiadujemy się o analizie miejsca zdarzenia i spekulacjach o tym jaki jest kidnaper. Mamy możliwość wejścia do głowy tejże osoby, co jest niebywałe i bardzo interesujące. • Mógłbym Wam opowiadać o tym dziele godzinami, ale nie chcę Was tym zanudzać. Krótko mówiąc: „Kamuflaż” polecam przede wszystkim miłośnikom thrillerów psyc­holo­gicz­nych­. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu Oficynka. • Tytuł: „Kamuflaż” • Autor: Ewa Ostrowska • Wydawnictwo: Oficynka • Projekt okładki: Anna M. Damasiewicz • Wydanie: I • Oprawa: miękka • Liczba stron: 384 • Data wydania: marzec 2011 • ISBN: 978-83-62465-04-0 • Źródło – okładka.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo