• Proza, z którą mamy do czynienia w tej powieści odchodzi w niebyt wraz z kolejnymi pokoleniami. Jej uniwersalność staje się nieczytelna dla młodszych czytelników nie znających realiów czasów opisywanych. Sposób narracji, płynący leniwymi zakolami sprawia, że to książka dla cierpliwych, nie goniących za akcją czytelników. Do tego typowa dla Myśliwskiego chłopska ludyczność kulturowa. Cóż z tego, że język piękny jak za chwilę nikt tego czytać nie będzie. Ocena 4.
  • Książka, która na pewno należy do najlepszych powieści. Po jej przeczytaniu wiem, dlaczego autor Pan Wiesław Myśliwski otrzymał dwukrotnie nagrodę literacką Nike. Styl pisania i język polski, jakim posługuje się autor należą do rarytasów literackich. Wielokrotnie podczas czytania zatrzymywałam się zastanawiając nad naszym istnieniem, byciem i przemijaniem. Sposób przekazania myśli, spostrzeżeń, odczuć, tak bardzo mi bliski tworzy swoisty widnokrąg. Autor jest wspaniałym gawędziarzem. Doskonale przekazuje uczucie dobroci, miłości i zrozumienia a także tolerancji. Dokonuje analizy postaw ludzkich i każdemu z osobna daje jego szansę bycia. Te prawdy i sposób ich opisywania, wzruszyły mnie do łez. Dziękuje za tę książkę.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo