• Alex Scarrow zaczynał jako grafik, po czym zdecydował, że zostanie projektantem gier komputerowych. W końcu dojrzał i został pisarzem. Napisał wiele popularnych thrillerów oraz kilka scenariuszy, ale to pisanie dla młodzieży pozwala mu do woli cieszyć się pomysłami i koncepcjami, którymi bawił się podczas tworzenia gier. Mieszka w Norwich z synem Jakubem, żoną Frances i dwoma bardzo grubymi szczurami.* • Liam, Sal i Bob przenoszą się do 1831 roku, ponieważ zauważyli pewne, drobne zmiany, które zaczęły pojawiać się we współczesnym świecie. Gdy wracają z XIX wieku do XXI, odkrywają, że wraz z nimi zjawił się tajemniczy mężczyzna, który okazuje się być Abrahamem Lincolnem. Szybko muszą przenieść go do 1831 roku, bo wojna secesyjna nigdy się nie skończy, przez co Nowy Jork cały czas będzie areną wojny secesyjnej. • „Wojny nigdy nie sprowadzają się do walki dobra ze złem. Na końcu zawsze okazuje się, że chodzi o władzę… pieniądze… o interes obu stron.” • Fajne (tak, używam tego słowa) jest to, że „Time Riders. Wieczna wojna” bawi i zarazem uczy, bo dzieci i młodzież mają okazję poznać historię. W tej części akurat wojnę secesyjną. Wprawdzie samo przeczytanie książki nie gwarantuje zdobycia dużej wiedzy na ten temat, ale może być przyczyną zainteresowania się tym. • Liam O'Connor powinien utonąć w 1912 roku. To nastolatek, który musi przystosować się do życia w XXI wieku. Jest on optymistyczny, zabawny, tryskający energią i taktowny. Maddy Carter powinna zginąć w katastrofie lotniczej w 2010 roku. Została ona postawiona w najlepszej sytuacji, gdyż żyje w czasach, które kiedyś przeżyła. Jest specem komputerowym. Czasem mówi sarkastycznie, czasem się denerwuje, ale widać, że zdążyła polubić (być może nawet w pewien sposób pokochać) pozostałych jeźdźców w czasie. Sal Vikram powinna spłonąć w pożarze w 2026 roku. To nastolatka, która jest najmłodsza z całej trójki, aczkolwiek najbardziej emocjonalna. W tym tomie ważną postacią jest również Abraham Lincoln. Autor przedstawił go jako skłonnego do picia alkoholu mężczyznę, który jest zabawny, lekko zwariowany i skory do bójek. • Wadą jest to, iż niektóre wydarzenia (nie napisać jakie, by przypadkiem nie spoilerować) są trochę naciągane. • Według mnie ten tom jest lepszy od poprzednich, ponieważ od samego początku autor zaciekawił mnie, dzieje się bardzo dużo wydarzeń, jest mnóstwo scen humorystycznych, bohaterowie zostali świetnie wykreowani, są momenty, w których akcja mocno trzyma w napięciu, a zakończenie jest obłędne! Najbardziej spodobał mi się pomysł przeniesienia Lincolna do XXI wieku. • Podsumowując tę krótką recenzję: jeśli poprzednie tomy spodobały się Wam, koniecznie sięgnijcie po ten! Utwór ten polecam przede wszystkim młodzieży. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuj Wydawnictwu Zielona Sowa. • Tytuł: „Time Riders. Wieczna wojna” • Tytuł oryginału: „Time Riders. The Eternal War” • Autor: Alex Scarrow • Wydawnictwo: Zielona Sowa • Cykl: Time Riders (tom IV) • Tłumaczenie: Karol Sijka • Korekta: Magdalena Wosiek, Joanna Łapińska • Projekt okładki: James Fraser • Wydanie: I • Oprawa: miękka • Liczba stron: 455 • Data wydania: 28.03.2014 • ISBN: 978-83-7895-818-5 • Źródło – książka.
    +2 wyrafinowana
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo