• Jak zwykle u Bondy dużo się dzieje, ciekawie opisane tło historyczne oraz sama Hajnówka, zresztą rodzinna miejscowość autorki.
  • Sasza w drugiej części jest bardziej wyrazista, charakterna i pokazuje pazur - to mi się podoba. Natomiast końcówka o piciu i transfuzji krwi dla celu odmładzania się - nie podoba mi się, bo to takie naciągane sci-fi. Ale muszę przyznać, że książka chociaż lekko długa, a mogła by być krótsza to jest ciekawa, dobrze się czyta.
  • Książka świetna.
  • Czytałam poszczególne części nie po kolei, ale są tak skonstruowane, że łatwo się odnalazłam. Mogę polecić, chociaż dużo trudniej było mi się oderwać od jej wcześniejszych powieści.
  • Druga część cyklu. Według mnie lepsza niż poprzednia. Mniej rozwlekła.
  • Tym razem nie będzie tyle zachwytów. Sto ostatnich stron naciąganych, czasem wręcz absurdalnie przekombinowanych -jak choćby transfuzje krwi, jej picie lub kąpiele mające na celu młodość konsumującej. Wyobraźnia poniosła Bonde deczko za bardzo. • A szkoda. Miałam nadzieje na utrzymanie wysokiego poziomu. Cóż, próżne nadzieje...
  • jeszcze nie czytałam
    -2 nie na temat
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo