• Główna bohaterka – pani Eustaszyna – przedwojenna „ahystokhatka”, to postać pełna życia i energii, którym najważniejszym życiowym celem jest… organizowanie życia najbliższych osób, zwłaszcza męża, jego bratanicy i jej mężczyzn. Pani Eustaszyna reorganizuje i zaprowadza porządek w polskiej służbie zdrowia, regularnie przeprowadza generalne rewolucje domowe i przemeblowuje świat. Loty samolotem, obrót nier­ucho­mośc­iami­ czy napisanie książki nie stanowią dla niej najmniejszego problemu. • Chyba w każdej rodzinie można znaleźć taką właśnie Panią Eustaszynę – ciocię, babcię lub teściową, która za wszelką cenę próbuje sprawić, żeby wszystko wokół niej odbywało się według szczegółowo zaplanowanego przez nią scenariusza. Sytuacje opisane w książce mogą zdarzać się więc w każdym polskim domu, ale mimo wszystko należy traktować je z przymrużeniem oka, bo zostały napisane po to, by „rozbawić i nieco rozjaśnić szare dni”.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo