• Katarzyna Kołczewska - WBREW SOBIE • To wielowątkowa powieść o kobiecie, cenionym chirurgu, kobiecie przez 11 lat starającej się o dziecko i podporządkowującej egoistycznie, tym staraniom życie swoje i innych. To rzecz o kobiecie, która mając "wszystko", straciła prawie wszystko, gdyż zamykając się w swoim bólu /martwy płód i konieczność urodzenia go w 22 tygodniu ciąży/, bardzo ciężkim przecież bólu - nie zauważa innych wokół siebie. Jej egoizm, oschłość , arogancja,rzucenie się w wir pracy zawodowej a przede wszystkim przekonanie, że to jej wszystko się należy, powoduje, że traci męża, zaczyna popełniać błędy zawodowe, nie zauważa problemów matki i siostry zmagającej się z coraz bardziej postępującą niepełnosprawnością męża. Jednak następuje taki moment w życiu bohaterki,ze zaczyna dostrzegać rzeczywistość i ....... • Jest to powieść o wciągającej fabule, świetnych kreacjach bohaterów, niebanalnych dialogach, różnorodności wątków • Choć tomisko grubaśne - 760 stron - to czyta się prawie "jednym tchem" tę mocno psychologiczno-obyczajową powieść.
  • Jak widać po ocenie książka nad wyraz przypadła mi do serca, a autorka do gustu lub odwrotnie, nie ważne. Wciąga niesamowicie, pomimo objętości zabierałam ją ze sobą wszędzie żeby tylko złapać wolną chwilę. I znowu jak poprzednio główna bohaterka nie wzbudza sympatii, ale w tym rzecz żeby nie oceniać a zrozumieć. Opisane historie poruszyły we mnie wiele skrajnych emocji, rozbudziły ciekawość, wielokrotnie utożsamiałam się z postaciami lub myślałam o niekórych jak o znajomych,a to świadczy o autentyczności książki i stawia ją na wysoką półkę. Szczerze polecam!!!
  • Bardzo ciekawie napisana powieść, interesujące podejście do trudnych tematów. Książkę czyta się jednym tchem. Jedyne, co mi przeszkadzało to infantylne wstawki dotyczące programów telewizyjnych, czy też nazw knajp.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo