• Moja Biblioteka Mazurska ; nr 18 • Mikołajska parafia ewangelicka jest jednym z najstarszych ośrodków reformacyjnych na Mazurach. Istnieje nieprzerwanie od niemalże pięciuset lat, a do końca II wojny światowej należała do najliczniejszych zborów protestanckich w regionie. Książka „Ewangelicy w Mikołajkach” przedstawia powojenne dzieje parafii na tle historii miasta i jego mieszkańców. Omówiono w niej także proces budowania struktur Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego na Mazurach oraz jego relacje z władzami państwowymi i aparatem bezpieczeństwa PRL. Równie ważnym aspektem publikacji jest charakterystyka socjologiczna i demograficzna społeczności mazurskiej zamieszkującej mikołajską parafię, ze szczególnym uwzględnieniem zmian, jakie zaszły po 1945 roku. Zasadnicza część książki poświęcona jest postaci wieloletniego proboszcza parafii (1946–1985) Władysława Pilcha-Pilchowskiego, jego działalności duszpasterskiej, kulturowej, postawie wobec wiernych, przełożonych i władz. Dziełem życia księdza było założenie istniejącego do dzisiaj w Mikołajkach Muzeum Reformacji Polskiej. W niniejszej pracy omówiono historię tej placówki, w aneksie przedstawiono inwentarz jej zbiorów. Praca „Ewangelicy w Mikołajkach” to opowieść o odchodzącym do historii mazurskim świecie pięknie położonego miasteczka.W książce zamieszczono kilkadziesiąt unikatowych zdjęć, map i tabel • /za WWW • [Link] • Recenzje • Erwin Kruk, Ewangelicy w Mikołajkach, wrzesień 2010 • Alfred Czesla, Kościół luterański w Mikołajkach, Debata nr 12 (39) 2010 • (NN), Historia ewangelików i miasta opisana przez Dominika Krysiaka, Nasze Mikołajki, nr 12, listopad 2010 • Protestancki dorobek Mazur, Gazeta Wyborcza Olsztyn, 12 stycznia 2011 • Jarosław Kłaczkow, Dominik Krysiak, Ewangelicy w Mikołajkach. Dzieje parafii ewangelickiej w latach 1945-2007, Komunikaty Mazursko-Warmińskie, 2010, nr 1 (271)
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo