• Znam bloga Michaliny i czytuję jej posty od czasu do czasu. Z tego też powodu sięgnęłam po jej książkę, spodziewając się kawałka dobrej rozrywki i...nie, nie zawiodłam się 🙂 • Nie jest to jednak książka dla wszystkich. Śmiem nawet twierdzić, że może budzić dwa skrajne uczucia- albo ją pokochacie❤️, albo znienawidzicie🖤. Bo sama Michalina zdecydowanie nie jest człowiek kreującym się na zupę pomidorową 😉 Tematyka poruszona w książce kontrowersyjna bynajmniej nie jest- ot, opowieść o dwójce ludzi, którzy się znają "od zawsze", w pewnym momencie zakochują💏, w ich życiu pojawia się dziecko🤰, a oni jakoś próbują się w tej sytuacji odnaleźć i poukładać. Wszystko opisane jest z perspektywy autorki, to jej przemyślenia i subiektywne oceny sytuacji mamy możliwość poznać. To jej char­akte­ryst­yczn­e poczucie humoru i narrację otrzymujemy. • Ja osobiście lubię sposób pisania i wyrażania myśli przez Michalinę. Lubię jej złożone metafory, porównania czy bezpośredniość. Mnie książka ta bawiła i była całkiem miłą odskocznią 😉 • Dla Was mam jednak jedną radę, zanim po nią sięgnięcie- poczytajcie kilka wpisów na blogu @krystynoniedenerwujmatki i sami oceńcie czy ten sposób przekazu jest dla Was odpowiedni 🙂
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo