• "Nuda jest gorsza niż zastrzyk, a nawet niż mycie zębów". Tego zdania jest dziesięcioletnia Zosia, która po raz kolejny samotnie spędza wakacje. Jej wiecznie zapracowana mama musi wyjechać służbowo, zostawia więc dziewczynkę pod opieką nietuzinkowej ciotki Róży. Niedługo potem Zosia poznaje również tajemniczą Rutkę i od tej pory zupełnie zapomina co to jest nuda. • Joanna Fabicka stworzyła piękną i mądrą książkę, pełną poczucia humoru (którym autorka puszcza oko do czytelnika) i pobudzającą wyobraźnię, którą zdecydowanie można polecić zarówno dzieciom, jak i dorosłym. Jej głównym tematem jest wojna i okupacja, przedstawione za pomocą aluzji i symboli - te oczywiste będą dla dorosłego czytelnika. Ale jest to również opowieść o przyjaźni i tęsknocie, i o tym, co w życiu najważniejsze. O tym, że większość z nas kiedy już dorośnie, traci swoją szczerość i otwartość, a życie wpasowuje nas w schematy (i przez to "... dorośli nie są zbyt rozgarnięci i dlatego widzą tylko niektóre rzeczy"). • Dla młodych czytelników będzie to przede wszystkim tajemnicza i trzymająca w napięciu historia oparta na niewiarygodnej przygodzie, pokazująca, że wszędzie może być ciekawie. AO
    +2 trafna
  • Może być...
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo