• „Ja , jako geniusz, mam ten głęboki, moralny obowiązek poprawić rasę ludzką... Oczywiście przez to, że spłodzę możliwie dużo dzieci z możliwie dużo kobietami.” (S.Przybyszewski, Homo sapiens, t. III, W Malstromie) • Arcyłotr czy ofiara dziedziczności o „gołębim sercu”? O Stanisławie Przybyszewskim - „smutnym szatanie”, który fascynował przez lata całe rzesze ludzi (głównie kobiet) napisano sporo (głównym biografem był S. Helsztyński). • Polecana dzisiaj książka - bezlitośnie go demaskująca - jest wyjątkowa, ponieważ dotyczy głównie jego kobiet i losów jego dzieci. • Krystyna Kolińska w „Stachu, jego kobiety i jego dzieci” raz na zawsze pozbawia nas złudzeń co do poczynań S. Przybyszewskiego. • On - poeta, pisarz, dramaturg, skandalista, za życia okrzyknięty legendą, propagator haseł: „sztuka dla sztuki” i „naga dusza”, a także autor manifestu Confiteor. One – każda inna - Róża Foerder, Marta Foerder, Prakseda Żmudzińska, Helena Sztyler. Paulina Pajzderska, Dagny Juel Przybyszewska, Jadwiga Kasprowiczowa Przybyszewska, Aniela Pająkówna. I najważniejsi– dzieci- Bolesław, Mieczysława -Marta i Janina (z Martą , 4 zginęło nienarodzone podczas udanej próby samobójczej matki), Zenon i Iwa ( z Dagny) oraz Stanisława (z Anielą). Praktycznie żadnego z nich nie wychowywał, nie wspierał finansowo i całymi latami nie interesował się ich losem. Kojące jest to, że mimo wszystko dzieci ułożyły sobie życie i nie chowały głębszej nienawiści do ojca (Mieczysława-Marta wyrzekła się ojca, zmieniła nawet imię). • Ta bardzo wciągająca książka jest efektem wielu podróży, spotkań z potomkami S.P., kilkuletniej wymiany korespondencji. Jest wnikliwym studium nad charakterem człowieka przekonanego o swej wyższości i w tym jeszcze utwierdzanego przez sobie współczesnych, jego nieobliczalnym zachowaniem i zdumiewającymi decyzjami. • Polecam wszystkim tę fascynującą lekturę! Przeczytaj i poczuj zgubny powiew przybyszewszczyzny! JM • Książka dostępna w Filiach 2,6,7,8,11,16,18,19.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo