• Znacie na pewno tradycyjne planszówki z kartonową planszą i pionkami, gdzie do poruszania się wyrzuca się liczbę oczek na kostce. A co powiecie na nieco zmodernizowaną wersję tej popularnej gry? Oto Pędzące żółwie. • Zasada jest ta sama, co w zwykłych, tradycyjnych planszówkach – by wygrać należy dojść do końca kartonowej planszy. Na tym prawdopodobnie kończy się wszelkie podobieństwo. Gra zaczyna się od wylosowania swojego żółwia. Wybieramy kartonik i zapoznajemy się z kolorem żółwia, który pokrywa się z jednym z pionków. Nie zdradzamy nikomu, jaki kolor żółwia jest nasz. Potem każdy z graczy dostaje karty, na których narysowane są żółwie. Oznaczono je plusami bądź minusami. Dzięki tym kartom poruszamy się żółwiem. Cała frajda polega na tym, że wykorzystujemy karty dotyczące nie tylko naszego żółwia, możemy przesuwać każdą figurkę, jeśli tylko mamy odpowiednią kartę. Co ważne – jeśli dwa pionki będą na tym samym polu, jeden staje na drugim i potem możemy poruszać się całym rządkiem. Na przykład jeśli pierwszy jest żółty żółw, a na nim stoi zielony, możemy wykorzystać kartę z żółtym żółwiem i wtedy oba żółwie przesuwają się o odpowiednią liczbę pól. • Gra wymaga skupienia. Należy obserwować, jak działają inni gracze i mieć na uwadze swojego żółwia. Nie warto się zdradzać z tym, który należy do nas, bo inni mogą specjalnie go cofać. Kombinowanie, jak pokonać innych, jest świetne. Trzeba wykazać się sprytem i spostrzegawczością, a także kreatywnością. Młodszych może ona nauczyć liczenia – bo nie tylko trzeba dodawać plusy, lecz także odejmować minusy. • W Pędzące żółwie można grać całą rodziną. Każda rozgrywka jest inna – wszystko zależy od tego, jakie karty otrzymamy. U mnie w domu rozegraliśmy kiedyś błyskawiczną partię, bo mieliśmy wszystkie karty z plusami. Co zabawne, nikt nie wygrał w tej rozgrywce! Do końca doprowadziliśmy żółwia w kolorze, którego nikt nie otrzymał! • Pędzące żółwie to ciekawa gra dla młodszych i starszych. Rozwija spostrzegawczość i kreatywność, włącza logiczne myślenie i zmusza do kombinowania. Idealna na rodzinne popołudnie czy posiadówkę ze znajomymi.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo