• Uważam "Uwikłanie" za dobry polski kryminał. Intrygująca zbrodnia, losy bohaterów splecione częściowo z historią Polski za czasów PRL-u, akcja nabierająca coraz szybszego tempa z każdą kolejną stroną. W sumie powieść Miłoszewskiego zawiera wszystko to, co dobry kryminał musi w sobie mieć, żeby nie zanudzić czytelnika na śmierć ;) Muszę przyznać, że zanim po niego sięgnęłam zdążyłam obejrzeć film, który powstał na motywach tejże powieści i stwierdzam, że wart jest również poświęcenia mu krótkiej chwili. Szkoda tylko, że w ekranizacji rolę prokuratora gra kobieta, a akcja rozgrywa się w Krakowie, a nie w powieściowej Warszawie ;( Są to dwa elementy, których nie da się zignorować niestety. Mimo to gorąco polecam nawet tym najbardziej wybrednym czytelnikom jak ja ;)
    +2 trafna
  • Miałam pewne trudności, żeby zrozumieć na czym polega niek­onwe­ncjo­naln­a terapia grupowa, potem kłopoty, kto jest kim (zmiana nazwisk głównych podejrzanych), trochę denerwował mnie prokurator Szacki i jego podejdzie do życia, ale w sumie książka dobra, ze specyficznym humorem i sposobem pisania oraz zaskakującym zakończeniem
    +2 wyrafinowana
  • Doskonały polski kryminał z prokuratorem Teodorem Szackim na czele, misterną intrygą, trafnością opisów i refleksji.Autor ciekawie wprowadza czytelnika w nastrój obserwatora zdarzeń.
    +2 trafna
  • Trylogię z prokuratorem Szackim zaczęłam zupełnie na odwrót czyli od…końca. Zupełnie mi to jednak nie zepsuło czytelniczej przygody, szczególnie, że w każdej z części mamy zupełnie inną sprawę kryminalną do rozwiązania. Wbrew ogólnej opinii nie uważam też, że pierwsza część jest najgorsza, bo właśnie ona chyba przypadła mi do gustu najbardziej (jednak lubię gdy fabuła jak najmocniej trzyma się realizmu). Może to nie jest seria dorównująca serii z Mortką mojego ulubionego Chmielarza, jednak to dobra rozrywka dla wszystkich fanów polskich kryminałów. • Pierwsza część „Uwikłanie” opowiada o morderstwie jednego z uczestników niek­onwe­ncjo­naln­ej terapii, podczas której osoby miały wcielać w swoich bliskich. Teodor Szacki ma za zadanie rozwikłać zagadkę śmierci mając przed sobą zamknięty krąg podejrzanych. 8/10
  • No cóż. Uwikłanie fajnie się czyta, ciekawy pomysł na finał i ogólną akcję. Kilka pobocznych mniejszych wątków. Można śmiało polecić ;) Faktycznie ilość nazwisk na początku może być myląca, ale do ogarnięcia.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo