• Przy pierwszym zetknięciu się z książką nie byłam pewna, czy jej specyficzna oprawa graficzna nie zniechęci mnie i dziecka do zapoznania się z treścią. Okazało się jednak, że taki a nie inny dobór ilustracji stanowił doskonałe uzupełnienie dla nastroju książki. • Jej niezwykłość zawiera się przede wszystkim w sposobie prezentowania treści. Nie ma miejsca na nudę; obok rozbudowanych opisów dotyczących poszczególnych zagadnień dostajemy zabawne rymowane wierszyki, ilustracje mogą być dobrą odskocznią do zabawy w wyszukiwanie. Wprowadzona jest też postać sowy, która z każdej strony wyhukuje swoje krótkie refleksje, znajdzie się nawet przepis na pączki. • Wszystko to ujęte jest w pewien powtarzalny schemat. Atrakcyjny rozkład dotyczy każdego poruszanego zagadnienia. Po książkę chce się sięgać wielokrotnie. Nie trzeba czytać jej od deski do deski, można wybiórczo zainteresować się jednym z omawianych zagadnień. • Dla mnie i dziecka - jedno z milszych odkryć czytelniczych.
  • W ciekawy i przystępny dla dziecka sposób wyjaśnione dawne obrzędy i zwyczaje ludowe - niektóre nadal funkcjonują w naszym społeczeństwie np. Noc świętojańska (wianki).
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo