Tochman świetnie pisze. Tym razem o wojnie w byłej Jugosławii. Tym większe rażenie- bo opisuje zdarzenia. I przytacza wypowiedzi. Bez swoich komentarzy. Co prawda, można się domyśleć co sądzi- wszak sam wybierał co pójdzie do druku.

warte przeczytania. Ktos mi kiedyś powiedział , ze jak się to czyta to ma się wrażenie właśnie, że je się kamień . Myślę ze książka , która pozwala się zatrzymać , pomyśleć i zastanowić się nad życiem , nad tym co obok nas się dzieje i co może się stać . Jak ludzie potrafią być bezduszni, bez serca. nawet wojna nie tłumaczy takich zachowań . Człowiek pozostaje człowiekiem niezależnie od sytuacji , a zwierzę to zwierze. Nikomu nie uda się zgładzić do końca jakiejkolwiek narodowości czy grupy wyznaniowej i wszelkie próby skazane są na niepowodzenie a cierpią niewinni ludzie. • najbardziej zabolał mnie przypadek matki , która nie wie gdzie pochowane są jej dzieci.