• "Miłość jak wino" to przyjemna, ciekawa i wciągająca powieść o poszukiwaniu swojego miejsca, o poszukiwaniu szczęścia, o relacjach międzyludzkich, konfliktach, o dylematach, trudnych decyzjach, życiowych błędach i oczywiście o miłości. O miłości, która musiała pokonać naprawdę długą i wyboistą drogę. O miłości, która jest jak wino, z czasem dojrzewa. Główni bohaterowie -Marta i Marcin- musieli zmierzyć się z wieloma przeciwnościami losu, a po drodze popełniali wiele błędów i niejednokrotnie błądzili. Ale jak to mówią, że po burzy zawsze wychodzi słońce, a prawdziwa miłość przetrwa wszystko. Marta i Marcin wzbudzili moją sympatię i kibicowałam im, ale były momenty gdzie irytowali mnie, bo sami nie wiedzieli czego tak naprawdę chcą i co czują. Ale najbardziej ze wszystkich polubiłam babcię Marcina - panią Annę - przemiła i przekochana kobieta. W tej historii dużo się dzieje, a najwięcej to pod koniec. I właśnie ta końcówka była trochę chaotyczna i za szybka. A jeszcze podobały mi się te spacery po winnicach między winoroślami. Aż nabrałam ochoty na słodkie aromatyczne wino.🍷😋 Książkę mimo wszystko czyta się dobrze i przyjemnie. Jest lekka i niewymagająca, taka w sam raz na relaks i odstresowanie się. Polecam 🙂
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo